Ik heb net een intensief Gāyatrī weekeinde van mijn yoga-opleiding achter de rug. In de Gāyatrī-mantra wordt de zon gezien als het symbool van het allesdoordringende bewustzijn. Dit weekeinde heeft mij weer doen voelen hoe belangrijk compassie en loslaten zijn voor mijn geluksgevoel. Als ik compassie heb voor mijzelf, ik kan loslaten hoe perfect ik iets zou willen hebben en accepteer wat is, dan is mijn leven goed. Het blog wat ik nu schrijf begon als een post op Instagram maar ik kwam er achter dat er meer achter zat dan een simpele update. Laat ik beginnen met te herhalen wat ik daar beschreef.

Ik voel me op dit moment niet vellig genoeg om mij onder groepen mensen te begeven. Je zou mij angstig kunnen noemen. Normaal als ik mij bangig voel, zou ik toch doorgaan en die gevoelens negeren, maar dit keer deed ik dat niet en heb ik online met het weekeinde meegedaan. Door mee te doen – maar niet op locatie te zijn – kon ik de lessen tot mij nemen zonder onbestemde rotgevoelens. Ik ervaarde vrijheid.

Ook al doe ik een opleiding tot yoga-leraar, nog steeds kan ik niet alle yogahoudingen mooi/goed/perfect uitvoeren. Dit komt voornamelijk doordat mijn lichaam zijn beperkingen heeft en als ik daar niet naar luister ik blessures oploop. In vorige jaren voerde ik de houdingen dan toch zo mooi mogelijk uit omdat ik de uitvoering wilde laten passen bij het beeld wat ik in mijn hoofd heb van een perfecte yogi, met alle pijnlijke gevolgen van dien. Dit weekeinde voerde ik de oefeningen niet “perfect” uit, waardoor ik de houdingen, meditaties en ademoefeningen ten volle kon beleven omdat er geen pijn was die mij afleidde. Ik ervaarde hierdoor eenheid in mijzelf tijdens de oefeningen.

Een belangrijk onderdeel tijdens dit weekeinde is het inkleuren/verven van de yantra. Nu moet je weten dat ik op de kleuterschool al niet binnen de lijntjes kon kleuren, maar inmiddels weet ik dat mijn lichte dyslexie en mijn slechte fijne motoriek waarschijnlijk met elkaar samenhangen. Kan je je voorstellen dat ik opzag tegen deze binnen-de-lijntjes-inkleur-activiteit? In tegenstelling tot de eerdere voorbeelden ging ik hierbij wel door mijn weerstand heen, alleen niet met geweld maar met acceptatie van mijn niet-talent. Hierdoor heb ik lekker met plezier zitten kliederen en toch een tekening neergezet. Boven dit blog zie je het resultaat – een mooie reflectie van mijzelf: niet perfect, maar expressief en kwetsbaar. Ik kan het niet anders omschrijven dan dat het voor mij een gevoel van liefde uitstraalt.

In mijn vorige blogs beschreef ik hoe ik een zintuigenfabriek ben, die zich bewust wordt van de verschillen tussen de wereld in mij en de wereld buiten mij. In het boek Swabhawat van Saswitha, legt hij uit hoe dit er toe leidt dat ik altijd alles als een drie-eenheid kan zien. Ik zie namelijk het één en ik zie het andere, maar ik zie ook altijd het verschil tussen die twee. Als ik het verschil namelijk wegneem dan worden de twee weer één en ervaar ik dus blijkbaar geen verschil meer. En dat gevoel van eenheid, dat ik hierboven beschreef, is een rijk en fijn gevoel.

Door in mijn post te beschrijven hoe ik het weekeinde had ervaren benoemde ik drie gevoelens: vrijheid, eenheid en liefde. Soms worden eenheid en vrijheid als tegengestelde zaken gezien. Volgens mij ervaar ik eenheid en vrijheid als tegengestelde begrippen als er liefde ontbreekt in de eenheid. In een relatie kan ik me één voelen met de ander, maar dat kan alleen langer duren als er een gevoel van liefde is. En ook echte vrijheid heeft een element van liefde (en compassie) in zich. Vrijheid van ieder-voor-zich is voor mij geen vrijheid, maar het recht-van-de-sterkste. Kortom voor mij is er geen tegenstelling tussen de woorden eenheid en vrijheid als er sprake is van liefde.

Ik weet dat als ik donkere gevoelens ervaar er daarnaast ook lichte gevoelens zijn. Het verschil tussen de twee zit hem in de lichtheid van mijn gevoelens. Als mijn gevoelens altijd dezelfde lichtheid zouden hebben, dan zouden er dus geen verschillen meer voor mij zijn en zou ik een zeer gelijkmatig leven hebben. Ik voel dat ik elk verschil dat ik ervaar tussen mijn innerlijke wereld en de wereld buiten mij weg kan nemen door er met liefde en compassie naar te kijken. Zo verdwijnen innerlijke conflicten als sneeuw voor de zon en waarschijnlijk gaat dat dan ook werken voor de conflicten met anderen.

Als ik het zo schrijf dan lijkt het makkelijk om verschillen met liefde op te lossen. Maar wat is het voor mij toch moeilijk om los te laten dat ik niet perfect hoef te zijn en wat is het moeilijk om compassie voor mijn oneffenheden te hebben. Maar als ik het streven naar perfectie loslaat en compassie voor mijzelf heb – zoals ik tijdens het Gāyatrī weekeinde probeerde te doen- dan is mijn leven best leuk. Misschien maar eens blijven proberen om de door mijzelf “gecreëerde” of “verzonnen“ problemen met liefde en compassie (zelf) op te lossen.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.