Ik ben inmiddels op een leeftijd dat ik heel wat mensen om mij heen ben verloren: een ouder, schoonouders, familie, maar ook collega’s en vrienden. Ze betekenden allemaal wat voor mij. Ze raakten mij en bestaan in mij nog steeds een beetje voort. Zo ook de op 22 januari overleden Thich Nhat Hanh.

Zo’n vier jaar geleden schreef ik al een blog over hem, nadat ik hem voor eerst bewust had gezien in een film. Ik schrijf “bewust gezien”, want als de grondlegger van “leven in aandacht” ofwel mindfulness, had ik zijn naam en zijn gedachtegoed al voorbij zien komen, alleen zijn naam was nooit blijven hangen. Ik ging dan ook niet naar de film voor zijn “naam”, maar voor het onderwerp. In de film raakte hij me door hoe hij was en deed. De man straalde een rust, wijsheid en veiligheid uit, alsof ik hem al jaren kende. Het maakte dat ik me bij hem thuis voelde – zelfs door de film heen.

Inmiddels staat mijn boekenkast vol met zijn verhalen en leringen en heb ik veel van zijn lezingen beluisterd en gezien. Hij vertelt daarin keer op keer hetzelfde, maar toch steeds net weer even anders. Het voelt alsof ik met hem een relatie heb opgebouwd. Net als met mijn geliefde, beleef ik met hem keer op keer dezelfde dingen en toch voelt het keer op keer fris aan.

De aandacht van een verteller voor zijn of haar verhaal maakt het verhaal mooi. De aandacht van een luisteraar maakt dat een verhaal ook echt bestaat. De verhalen van Thich Nhat Hanh, ofwel Thay voor zijn leerlingen, maar ook de verhalen van andere mensen die ik ken(de) vormen mij. Zij vormen mijn leven, zoals ik misschien met mijn verhalen ook weer de levens van anderen vorm.

Waar ik in dat vorige blog beschreef hoe hij zegt dat het leven als een wolk is, zo beschreef hij in ander gesprek op YouTube het leven als een kaars. Graag deel ik met jullie wat ik ervan meeneem. Het is mijn manier om hem door te laten leven.

De les begint met Thay die vraagt: wanneer houdt een kaars op te bestaan? Is dat wanneer deze volledig is opgebrand? Om die vraag te kunnen beantwoorden moeten we volgens hem naar het leven van een kaars kijken. Als die brandt dan geeft deze warmte en licht af. De warmte en licht hebben invloed op de omgeving, maar ze hebben ook invloed op de kaars zelf. De ruimte wordt verlicht en verwarmd, maar door de warmte smelt de kaars en zo wordt de kaars ook steeds een stukje kleiner. Op een andere manier geldt dit ook voor jou en mij. Wat ik denk heeft invloed op hoe ik mij voel en dat heeft weer invloed op mijn omgeving – en dat is ook zo met welke woorden ik spreek en de handelingen die ik uitvoer.

Dat wat ik zeg heeft niet alleen nu invloed op mij en een ander, maar het kan ook doorwerken naar de toekomst. Als ik tegen iemand zeg dat ik van haar of hem hou veroorzaakt dat hopelijk meteen een positief gevoel bij de ander. Het zou ook zo maar kunnen dat diegene zich dat later weer herinnert en zich daardoor op zo’n moment een beetje beter voelt. Datzelfde effect kunnen mijn boze woorden hebben, alleen is er een grote kans dat de gevoelens dan niet zo positief zullen zijn.

Als ik dit zie en hoor, dan kan ik mij inderdaad voorstellen dat de kaars nog bestaat nadat die is opgebrand. Ik ben door een kaars verwarmd en getroost en daardoor is mijn wereld anders. De energie van de kaars leeft in mij voort. Het voelt troostend dat dit voor mij misschien ook wel zo is. Ik leef misschien wel voort in levens van anderen. Het is ieder geval zo dat Thay in mij door leeft en door wat ik nu schrijf misschien ook weer een beetje in jou. Ik hoop dat mijn kaarsje nog lang en vitaal mag branden en dat ik de wereld om mij heen met mijn gedachten, uitingen en acties mag verwarmen. Ik blijf daar in ieder geval mijn best voor doen. Dank je wel Thay voor wat je voor mij betekent.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.