Vind jij het soms ook zo hinderlijk als in een zin jij, jou of jouw wordt teruggebracht tot “je”? Laat ik voor mijzelf spreken: nee en ja. Nee, ik vind het meestal geen probleem, want ik begrijp uit de context wel wat er bedoeld wordt. Ja, ik vind het lastig zodra ik door het niet gebruiken van jou of jouw niet precies weet wat iemand bedoeld. Kijk bijvoorbeeld naar de titel van dit blog. Het zou misschien duidelijker zijn als het “Laat ik niet voor jou spreken” was geweest. Ik weet niet of jij dat ook duidelijker vindt en juist daar wilde ik het dit keer over hebben.

Eén van dingen die ik in mijn blogs vaak doe is in de “je”-vorm schrijven. Een reden om dat te doen is dat ik de zin dan minder hard kan laten klinken. Althans minder hard richting mijzelf. Je moet niet te veel eten, klinkt minder confronterend dan ik moet niet te veel eten. Als ik voor de ik-vorm kies bij deze zin, doet dat een beetje pijn. Ik voel me dan kwetsbaar, maar uiteindelijk is het wel duidelijker wat ik bedoel. Als ik de zin in de ik-vorm schrijf en ik mij toch nog goed wil voelen, moet ik begripvol en liefdevol zijn naar mijzelf. Laat ik eerlijk tegen mijzelf zijn, maar laat ik mijzelf niet straffen voor mijn imperfecties.

Als ik de je-vorm gebruik ben ik misschien wel zacht voor mijzelf, maar misschien ben ik daardoor wel onterecht hard tegen jou als lezer. Misschien moet jij juist wel veel eten omdat je moet aankomen en maak ik met een zin die voor mijzelf bedoeld is jou verdrietig. En laat dat nou net niet mijn bedoeling zijn.

Ook met de beste bedoelingen kan je soms dingen niet goed doen. En? Viel het je op? Kan je soms… Hoezo: “je”? Misschien is het helemaal niet jouw ervaring dat als jij iets met goede bedoelingen doet, er dingen niet goed gaan. Misschien gaat het bij jou wel altijd goed. Het stomme is dat ik mij dat niet kan voorstellen maar als ik goed nadenk weet ik wel beter. Jij kan dingen echt heel anders ervaren dan ik.

Nou kan het best zijn dat wat ik ervaar voor heel veel mensen geldt, maar dan nog voelt het niet goed als ik mijn waarheid door deze “je”-stijlvorm aan jou opdring. Ik mag niet wat voor mij waar is, voor iedereen voor waar verklaren. Als ik het alleen voor mijzelf zeg, dan is het zuiver. Ik weet immers wat voor mij geldt en ik weet ook dat mijn blik op de werkelijkheid niet de jouwe hoeft te zijn. Door het zo te formuleren stel ik mij kwetsbaar op omdat ik echt over mijzelf praat. Als jij het stom vindt of fout of slecht, doet dat wat met mij. Ik hoop daarom dat jij wel enig begrip voor mij kan opbrengen, maar dat hoeft aan de andere kant niet – want ik moet vooral met mijzelf kunnen leven (en niet met jouw mening of oordeel).

Dit allemaal gezegd hebbende, moet ik gelijk een bekentenis doen. Ja, ik schrijf deze blogs omdat ik het diepe verlangen heb om mijzelf te uiten. Ik heb de hoop dat ik de wereld een klein beetje beter maak door dit blog op een website te zetten en er citaten uit te nemen en die te plaatsen op sociale media. Alleen merk ik ook dat mijn ego het fijn vindt als ik interacties krijg op die uitingen. Ondanks dit verlangen naar positieve reacties pas ik mijn boodschap niet aan. Ik schrijf wat ik wil over wat mij op dat moment “dwars” zit.

Maar toch is er één ding wat ik tot nu toe wel deed voor de vind-ik-leuks en dat was in de je-vorm schrijven. Ik zag namelijk in de statistieken dat alle citaten in de je-vorm meer interactie hadden, dan de citaten in de ik-vorm, soms wel drie keer zo veel. Naast dat meer vind-ik-leuks ook meer zichtbaarheid betekent, doet het mij ook gewoonweg goed om die vind-ik-leuks te zien.

In de opleidingen die ik doe, wordt er wel eens gevraagd hoe de deelnemers een oefening ervaren hebben. Ik heb daar geleerd om vanuit mezelf te praten en niet in een algemene je-vorm. Door dit te doen blijf ik dichter bij mijzelf en word ik ook echt eigenaar van mijn gedachten en gevoelens. Bijzonder is dat hoewel ik op dat soort momenten “ik” zeg, ik nog steeds op instemming van anderen kan rekenen. Dus hoop ik dat als ik vanaf nu behalve in mijn blogs ook op de sociale kanalen in de ik-vorm mijn citaten ga schrijven, ik nog steeds aansluiting met mijn volgers blijf houden. Ach, ik kan het hopen, maar ik ga het toch voorlopig niet meer anders doen. Ik ben ik. Ik zeg wat ik wil zeggen. Ik spreek voor mijzelf en ik spreek niet voor jou, maar ik hoor wel graag hoe jij over de dingen denkt. Ook al ben je het niet met mij eens, laat je toch even jouw gedachten weten?

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.