Ik ben heel erg blij dat ik mijn Corona kilo’s (en nog wat meer) kwijt ben. Tot november van vorig jaar zag ik de weegschaal steeds meer gewicht aangeven en ik wist echt niet hoe ik daar verandering in moest brengen. Natuurlijk ken ik het principe. Wil je afvallen dan moet je minder eten dan je verbruikt, maar op een of andere manier kreeg ik het niet voor elkaar om dat te doen. Elke dag had ik weer een excuus om toch weer wat in mijn mond te stoppen. Honger. Gezelligheid. Dipje. Trek. Vrolijkheid. Verveling. Kortom er was altijd een reden om me niet in te houden.

Maar toen was daar opeens mijn yoga-opleiding. De lerares zei: “Voor de volgende keer wil ik jullie uitnodigen om op die lesdag te vasten. Kijk of het passend is en vind je eigen vorm, maar probeer het uit”. Ik kon haar wel vervloeken. Ze vroeg dus of ik een hele dag niets wilde eten en dat terwijl voor mij op dat moment het al moeilijk was een paar uur niets in mijn mond stoppen. Ondanks dat besloot ik om het toch te gaan proberen. Ik had mij daarbij wel voorgenomen dat als het me niet beviel of ik me niet lekker zou voelen of mijn drang tot eten te groot was, ik het vasten gewoon zou afbreken. Alleen op die dag zelf lukte het wonderwel en dat niet alleen. Het werd de start van een reeks maandagen waarop ik ging vasten en dit doe ik tot op de dag van vandaag.

Nou luisterde ik niet heel precies. De bedoeling was om na de avondmaaltijd op zondag niet meer te eten tot het ontbijt op dinsdag. Dit betekende dus zo’n 36 uur vasten. Ik vastte slechts 24 uur en at maandagavond gewoon gezellig mee. Dat noem je dan tijdsgebonden vasten of wel “Intermittent fasting”. Het bleek dat ik onbedoeld mee was gaan doen met een hype. Hoe dan ook, deze manier van vasten bleek voor mij vol te houden en het bracht me zelfs meer.

Ik heb namelijk sindsdien weer een andere relatie met eten gekregen. Mijn ogen, mijn mond of mijn maag waren ineens niet meer leidend. Blijkbaar hoefde ik niet direct op elke impuls te reageren. Ik kon eten zien, mijn maag voelen knorren of het koken horen zonder dat ik gelijk iets in mijn mond ging stoppen. Er zat eindelijk weer ruimte tussen de stimulus en de respons. Ik was niet meer dat instinctieve dier dat gelijk reageert. Ik had weer vrijheid. Ik kon weer beslissen en was niet overgeleverd aan mijn driften.

Ik voelde me bevrijd. Tijdens meditatie oefen je onder andere je niet vast te grijpen aan wat langskomt in jouw gedachten. Dat is en blijft een uitdaging voor mij. Maar door dat te blijven oefenen gaat dat misschien wel steeds een ietsepietsie beter. Door te starten met vasten doorbrak ik het patroon van vastgrijpen aan mijn zintuigen voor wat betreft eten. Ik ben alleen nog een stap verder gegaan. Als ik dan toch ineens weer de beslissingsbevoegde was geworden, dan leek het ook verstandig om te kijken naar wat ik at. Ik ben gaan beslissen wat het mij waard was om iets in mijn mond te stoppen. Welk eten gaf ik een acht, negen of een tien en alleen dat at ik.

Kijk, we moeten sowieso eten om energie te hebben om te kunnen doen wat we willen doen. Het is daarbij ook handig om een balans in je voeding te hebben zodat jij jouw gezondheid optimaal ondersteunt. Dat weten we allemaal en ik dus ook, maar ik kan ook intens genieten van eten en dat wil ik eerlijk gezegd niet opgeven. In de afgelopen periode is me dat redelijk goed afgegaan. Van wat ik at werd ik meestal echt heel blij en meestal was het niet ongezond. En als dat het wel was, at ik het een stuk minder dan voorheen.

Goed hoor en nu vooral doorgaan!

Wat een hosanna-verhaal denk ik als ik het bovenstaande teruglees. Ik ben wel vaker te zwaar geweest en ben wel vaker afgevallen. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik het beide kanten op heel goed kan, alleen zou het fijn zijn als het nu eens stabiel bleef. Dus ging ik alsnog naar een diëtist. Ik zat met wat vragen. Was dit nu een goed gewicht wat ik had bereikt? Hoeveel mag ik eten? Wat mag ik eten? Hoe ga ik dit vasthouden? Zoals te verwachten gaf zij helaas geen simpele antwoorden, maar ik ga met de gekregen informatie verder met mijn zoektocht. Voor nu ben ik blij (al was het maar omdat het apparaat mijn metabolische leeftijd vijftien jaar lager inschatte) en ga ik keer op keer proberen te voelen wat echt passend voor mij is. Net als in de meditatie is dat steeds weer mijzelf met mildheid terugbrengen naar het door mij gekozen pad.

Uit: De wereld is mijn thuis

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.