Volgens mij zien we op dit moment dat er een hang is naar hoe het was, naar vroeger. Want toen was alles beter. Op mijn werk zie ik vaak weerstand tegen een verandering. Ik zie het in het maatschappelijk debat en ik zie het wat dichter bij me. Wat is dat toch, die nostalgie, dat conservatisme? Waarom wil de mens stilstand? Waarom moet alles blijven zoals het was? Ik kan er met mijn verstand niet bij, want ons leven is een constante stroom van verandering. Is het daarom niet logisch om daarin mee te gaan?

Je wordt geboren als een klein hulpeloos hoopje mens. Je groeit doordat anderen jou verzorgen en voeden en je wordt via de pubertijd een volwassen mens. Dan volgt er een periode die men met woorden als bloei en kracht beschrijft. Relaties worden aangegaan, er wordt gewerkt en mogelijk komen er kinderen. Als laatste treedt de aftakeling in en gaan we het steeds rustiger aan doen. En sommigen eindigen ook weer als een klein hulpeloos hoopje mens.

Toch is voor iedereen het leven anders. De start kan met liefdevolle, afwezige of destructieve ouders zijn. Alleen dit simpele gegeven – waar je als kind niets aan kan doen – maakt dat jouw blik op de wereld anders is dan de blik van de mensen die een andere start hebben gehad. Ik beschrijf dit hier niet voor niets. Want hoewel ik verzucht “hoe kan het toch dat mensen niet zien, wat ik zie?” begrijp ik terdege waar dit vandaan komt. Door wat we meemaken hebben we allemaal zo onze eigen “waarheid”.

Als ik de vijf decennia bekijk die achter mij liggen dan zijn de veranderingen immens. Zowel in mijn persoonlijk leven, als in dat van mijn familie en vrienden en ook in de maatschappij. Geboorte. Ziekte. Overlijden. Nieuwe technologieën. Nieuwe (wetenschappelijke) inzichten. Als ik telkens tien jaar terugspoel realiseer ik me dat ik op dat punt in de tijd niet kon zien aankomen wat er in die toekomst ging gebeuren. Ik kan me niet voorstellen dat dat anders is voor wie dan ook op deze wereld. Wij hebben geen van allen daadwerkelijke controle over wat er in de toekomst gaat gebeuren. Wij moeten allemaal omgaan met wat er op ons afkomt.

Laat ik eerlijk zijn. Ik vind het niet leuk dat ik niet kan bepalen wat er morgen, overmorgen en nog verder weg in de toekomst gaat gebeuren. Jeetje, wat zou ik dat graag willen. Maar misschien wil mijn buurman dat ook wel en de buurvrouw van verderop ook. Ik vermoed dat het best lastig zou worden als we al die wensen tegelijkertijd zouden uitvoeren. Maar nog belangrijker, het kan simpelweg niet. En dat frustrerende gevoel is iets waar we allemaal mee moeten leren omgaan.

Het is fijn dat jij je hecht aan jouw ouders, familie, vrienden en geliefde. Zonder die hechting schijnen we niet de meest gezonde mensen te zijn. Dus laten we de hechting aan mensen koesteren. Maar ook van de mensen waar we het meest aan gehecht zijn moeten we op gegeven moment afscheid nemen. Voor mij zijn menselijke relaties misschien wel het meest waardevolle in mijn leven. Als ik voor die relaties al moet accepteren dat deze nooit hetzelfde blijven doordat zowel ik als de ander ouder word en dus verander, moet ik ook maar accepteren dat alle andere (en minder belangrijke) zaken in het leven veranderen.

Ik heb een makkelijk leven. Ik heb ook veel geluk en succes gehad. Maar misschien is mijn geluk des te groter geweest doordat ik heb leren accepteren dat ik geluk niet vast kan houden en door in te zien dat wat niet leuk was voorbij zou gaan. Dus als ik verzucht “houd nou niet vast aan wat was”, dan zeg ik dat niet omdat ik vind dat je dat niet mag doen. Doe het gerust. Alleen ik gun jou ook dat je niet krampachtig vasthoudt aan wat op gegeven moment toch gaat veranderen. Laat los wat je vasthoudt en voel de bevrijding, maar daarover de volgende keer meer.

uit Het hart van Boeddha’s leer

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.