Mijn vorige blog schreef ik ruim drie maanden geleden. Dit is niet omdat ik in de tussentijd niets te vertellen had, maar omdat ik weet dat mensen minder lezen in de zomer en omdat een tijdje niet schrijven bij mij het gevoel van urgentie voedt om te willen schrijven. Deze blogs schrijf ik omdat ik iets zie en dat wil delen, maar soms overheerst het gevoel dat ik nu wel weer wat nieuws moet schrijven. Dan gaat het niet om wat ik wil schrijven maar dat ik moet schrijven en het er niet toe doet waarover het gaat. En dat neurotische dwang gevoel is misschien niet het beste voor mij.

Althans soms is dat gevoel niet goed voor mijn gezondheid. Ik kan mijn bloeddruk bijna voelen oplopen als ik zo nodig iets moet doen van mijzelf. Ik heb dan geen zin, maar ik heb een norm in mijn hoofd – bijvoorbeeld elke twee weken een nieuw blog – en dus ga ik met tegenzin aan de slag (met schrijven). De vraag is of dat slecht is. Het antwoord ligt erin hoe schadelijk het is om het één of het ander te doen. Soms helpt een schuldgevoel je namelijk om het “juiste” te doen.

Door mijn gevoel te volgen kan ik er ook voor zorgen dat de onrust in mij verdwijnt. Ik heb dan iets gedaan waardoor een taakje doorgestreept kan worden dat op mijn mentale lijstje stond. Was het een zinnig taakje? Misschien niet, maar het was iets dat mij dwarszat en door het te doen ben ik dat gevoel in ieder geval maar kwijt.

Hoewel het fijn is dat mijn onrust verdwenen is, hoeft het niet te betekenen dat ik het daadwerkelijke probleem ook heb aangepakt. Vaak weet ik niet een-twee-drie wat de achterliggende oorzaak van het probleem is. Het enige wat ik ken en zie is het gevoel dat dan in mij leeft. En met dat gevoel kan je op een aantal manieren om gaan. Wat ik zelf vaak doe, is het opruimen van dat wat de onrust schijnbaar veroorzaakt. In dit voorbeeld schrijf ik een blog, waardoor mijn ongeschreven normgevoel bevredigd is.

In dit voorbeeld is het makkelijk maar tijdens de afgelopen maanden heb ik met een fysieke blessure gelopen die bleef doorzeuren. Het was een pijnlijk gevoel in mijn rug. Mijn fysio hielp mij fysiek, maar zei na de behandeling “onderzoek ook maar eens wat dit voor gevoel is”. Helaas zei hij ook dat ik niet moest denken dat ik het makkelijk zou vinden, omdat sommige gevoelens lastig te (her)kennen zijn omdat deze heel diep liggen.

Vaak kan ik snel de spiegel tussen mijn fysieke en mentale uitdagingen herkennen, maar dit keer eigenlijk helemaal niet. Mijn hoofd draaide overuren wat het nou in hemelsnaam kon zijn. Nog even en ik zou fysiek duizelig geworden zijn van de gedachten die over elkaar heen buitelden om maar een reden voor mijn gevoel te vinden. Gelukkig kwam de oplossing als vanzelf, want zoals wel vaker lag deze vlak voor me.

Ik ben namelijk tijdens mijn meditaties met mijn aandacht bij het fysieke gevoel gebleven. Ik ging er niet over nadenken. Ik ging het niet onderzoeken. Ik omarmde het voor wat het was: pijn. Nare pijn. Diepe pijn. In plaats van de pijn niet te willen, weg te drukken of te verwerpen mocht de pijn er zijn tijdens de meditatie. Ik “greep” de pijn echt vast. Het bijzondere was dat de pijn dan op gegeven moment verdween. Het was vreemd om te merken dat de pijn weg ging zonder dat ik er iets voor deed. Ik herhaalde het omarmen van de pijn tijdens de meditatie een flink aantal dagen, met telkens hetzelfde resultaat. De pijn verdween en direct na de meditatie – of in de loop van de dag – was de pijn er weer.

Ik had geen oorzaak gevonden, geen magie toegepast, maar toch loste de pijn op, keer op keer. Ik begreep en begrijp er nog steeds niets van, maar op een gegeven moment kwam de pijn helemaal niet meer terug. Waardoor? Echt geen idee, maar sindsdien omarm ik tijdens mijn leven maar alle gevoelens en sensaties die ik tegenkom. Wanneer ik de problemen vastgrijp, verdwijnen ze niet alsof ik met een toverstokje zwaai, maar toch. Ze lossen wel op een of andere manier op.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.