In mijn vorige blog schreef ik dat het bezit van dingen mij niet gelukkig maakt. Als reactie daarop zei iemand dat ik misschien jokte want had ik niet net daarvoor trots naast mijn nieuwe auto gestaan? Ik kan inderdaad niet ontkennen dat ik blij was met de auto. Daarnaast ben ik ook zeker trots op het feit dat we onze volgende stap gemaakt hebben om ons leven zo duurzaam mogelijk in te richten. Misschien maakt bezit mij dus toch gelukkig.

De vraag is hoe lang je geluk en trots eigenlijk kan vasthouden. Als ik naar mijzelf kijk is dat namelijk niet zo lang. Of het nou een nieuwe auto is, een behaald examen of schone lakens op mijn bed, het plezier of de euforie is maar van korte duur. Het kan een uur, een dag of een week zijn, dat verschilt, maar één ding is hetzelfde: het gaat voorbij. En zo hoort het ook. Niets is volgens mij permanent. Zowel gevoelens van blijdschap als van verdriet gaan voorbij. Voor mij geldt, ben je een keer blij, geniet er dan met volle teugen van. Ook al is de vreugde straks waarschijnlijk weg, nu is het leuk en beleef dat heerlijke gevoel dan ook ten volle.

Ik had deze auto niet kunnen aanschaffen aan het begin van mijn carrière, net als veel andere zaken die ik inmiddels bezit. Pas nadat ik mijzelf op mijn werk had bewezen, kwam ik in een positie dat ik het allemaal wel kon betalen. Misschien is het dus zo dat als je echt je best voor iets hebt gedaan, je nog meer kan genieten van het resultaat. Het is misschien raar, maar dingen die je makkelijk afgaan, leveren lang niet zo’n bevredigend gevoel op.

Goed, terug naar het bezitten van een zaak. Stel dat je maar kort geniet van jouw bezit, moet je dan per se echt iets zelf hebben? Als ik zie dat onze kinderen gebruik maken van deel-auto’s, dan zie ik ook hoe mooi dat is. Er rijden daardoor minder auto’s wat beter is voor ons milieu en voor hen is het een voordeel dat ze alleen maar kosten maken als ze echt een auto nodig hebben. Grappig, ik kan veel van onze kinderen leren. Sowieso deel ik graag met hen wat ik heb en dat maakt mij gelukkig.

Er is nog een voordeel van iets niet zelf te bezitten, je hoeft het niet te beschermen. Om sommige dure huizen staan vaak de hoogste muren om er maar voor te zorgen dat niemand erbij kan komen. Dat is niet onbegrijpelijk maar het betekent wel dat kostbare energie opgaat het druk maken over het kwijtraken van bezit. Voor mijzelf lijkt het wel dat hoe duurder de aanschaf, hoe meer ik het veilig wil houden. Kortom ik word gelukkiger als ik niets bezit wat ik morgen niet kwijt wil raken – dat scheelt mij een heleboel stress. Spanning zal ik namelijk toch wel hebben omdat ik de mensen waar ik van hou wil behoeden voor nare dingen – en die onrust is voor mij al meer dan genoeg.

Gelukkig maak ik mij niet zo druk om de auto. Ten eerste: hij is verzekerd, dus dat is al goed. Maar ik maak mij vooral niet druk omdat het maar een auto is. Of zoals een familielid over beschadigingen aan zijn auto altijd zei: “dan had het maar geen auto moeten worden”. Die wijze woorden draag ik altijd met mij mee. Ik ben blij met de dingen die ik heb, maar ik ben vooral blij met wat ik met die dingen kan doen. De auto brengt mij overal naar toe, veilig, comfortabel en zonder CO₂. Hierdoor kan ik werken, mijn yoga-opleiding doen, mijn kinderen zien en ontspannen in de natuur.

Misschien is voor sommigen een auto kopen iets leuks, maar voor mij is het vooral een hoop gedoe over alle keuzes. Dus wat jullie op de foto zien is misschien wel niets anders dan opluchting. Voor mij zou het spreekwoord eigenlijk moeten zijn: “het bezit van de zaak is het einde van de keuzestress.”

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.