Ik ben aan het oefenen met mediteren. Op dit moment probeer ik het met een open gewaarzijn te doen. Dat betekent voor mij dat ik me laat “verrassen” met wat mij gewaar wordt. Is het mijn adem, vogelgeluiden, pijn, jeuk of gedachten? Het is de bedoeling dat ik al deze dingen alleen waarneem en er verder niets mee doe. Er hoeft geen oordeel of actie achteraan te komen. Nu ik dat een tijdje doe, kom ik er achter hoeveel van mijn gedachten gaan over dingen die gisteren, van de week of in een ander verleden zijn gebeurd. En als ik de gedachte niet alleen observeer dan gebeurt er keer op keer hetzelfde. Ik ga dan in mijn gedachten dingen die “fout” zijn gegaan proberen recht te zetten. Maar zoals je begrijpt, dat is niet zo nuttig, want hoe hard ik ook werk in mijn hoofd, het verleden verandert niet.

Als herstellend perfectionist is het heel verleidelijk om in mijn hoofd achteraf de wereld alsnog perfect te maken maar helaas gaat dat niet lukken. Wat de meditatie mij dus leert is dat ik als herstellend perfectionist pas in de herstel-fase zit. In mijn dagelijks leven kan ik best aardig met mijn perfectionisme omgaan en laat ik het niet de boventoon voeren. Ik leef meestal in het hier en nu en ben tevreden met wat er is. Maar diep van binnen zit er een verlangen om alles goed te doen en tijdens een meditatie komt dat duidelijk naar voren wanneer ik zomaar een gedachte (over het verleden) voel opkomen. Op zo’n moment kan ik die gedachte niet gewoon laten gaan, maar verlang ik ernaar om het beter te maken, want pas als dat het geval is, “komt het goed”. Voor mij is het best wel pijnlijk om te weten hoe hardleers ik ben.

Uiteindelijk wil ik dan achteraf nog aan iemand laten blijken dat ik het allemaal nog (veel) beter kon doen. En dat terwijl de meeste mensen de gebeurtenis waarschijnlijk al vergeten zijn. Misschien nog belangrijker, het is maar de vraag hoe die persoon over mij zou denken als ik het anders had gedaan. Had hij of zij het beter gevonden of word ik daardoor meer gewaardeerd? Misschien wel, maar het zou zo maar kunnen zijn van niet. Toch blijkt het verlangen om iets perfect te willen doen groter dan ik zou willen toegeven.

Ik ga tegenwoordig best aardig om met mijn drijfveer om het helemaal perfect te willen doen. Hierdoor ben ik echt zachter voor mijzelf en voor mijn omgeving. Ik ben er actief mee bezig. Alleen was dat blijkbaar tot nu toe voornamelijk op een bewust niveau. Mijn meditatie laat mij zien dat het onderliggende verlangen niet weg is.

Nou ben ik al een tijdje een herstellend perfectionist en dringt de vraag zich aan mij op: wanneer ben ik hersteld? Helaas krijg ik daar geen antwoord op. Het enige wat ik door mijn meditatie ervaar is dat mijn verlangen naar perfectionisme er is. Door er steeds naar te blijven kijken, merk ik dat het wel – een heel klein beetje – afneemt.

Een meditatie gaat dit dus niet een-twee-drie voor me oplossen. Met meditatie kan ik de bijzondere verlangens ik die heb niet veranderen, net zoals mijn denken het verleden niet kan rechtbreien. Het enige wat ik kan doen, is doen wat goed voelt. Ik ga daarom gewoon lekker door met mediteren en mijn gedachten en verlangens waarnemen en wie weet wat er dan in de toekomst van gaat komen.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.