Ik had me goed voorbereid. Alles bedacht, gevoeld, geprobeerd en ook weer alles los gelaten. Toch voelde ik spanning voor de eerste keer, met klotsende oksels en een snellere adem als voelbare signalen. Ik had er vertrouwen in. Ik wist dat ik het kon.
En toen was het moment daar dat het begon. Alleen voordat het goed en wel begonnen was, was het ook al weer voorbij. “Time flies when you are having fun”, zeggen ze dan. Jammer dat het voorbij was, die eerste keer dat ik (een deel van) een yogales gaf.

Als je een kind bent of een kind krijgt dan heb je om de haverklap iets wat je voor de eerste keer meemaakt. Nu ik inmiddels alweer wat meer kilometers op de teller heb staan, komen die momenten minder vaak voor. Gelukkig ben ik een gezegend mens en zijn die momenten er toch nog steeds. Hoewel gelukkig? De spanning die ik voelde, lijkt een signaal alsof het niet goed was. Toch was het wel goed. Het was gewoon de onwennigheid, de onzekerheid die past bij dingen waar je nog niet helemaal vertrouwd mee bent.

Ik realiseer me dat ik nooit een ervaren yogaleraar kan worden zonder dat ik eerst deze “worsteling” meemaak. Alles heeft een eerste keer en als je het na die keer nog steeds leuk vindt, volgen er hopelijk meer. De volgende keer heb je meer kennis, ervaring en ontspanning waardoor je een diepere laag kan bereiken. Het is sowieso fijn om deze onzekerheid als ervaren rot op andere gebieden, weer een keer te voelen. Hierdoor kan ik beter invoelen wat anderen voelen als zij ergens een beginner mee zijn. De compassie ik dan voor hen voel, wordt daarmee doorleefder. De compassie die ik voor de ander voel, mag ik trouwens ook voor mijzelf voelen.

Om iets nieuws te proberen, moet je voor je gevoel een risico nemen. Het voelt kwetsbaar en “naakt”. Het is makkelijker om je open te stellen voor een nieuwe ervaring als de omgeving vertrouwd is. Voor mij was de vertrouwde omgeving het fijne gebouw van de Saswitha Opleiding voor Yoga. In de lessen heerst er een sfeer van ruimte, ruimte om helemaal jezelf te mogen zijn. Dat is een belangrijke voorwaarde. Ik had daarnaast het geluk dat Britt en Emma – twee yogi’s die zelf al les geven – naast mij stonden. Zij gaven mij het gevoel van vertrouwen dat we het konden. Dat we er voor elkaar waren en dat het goed was zoals het was. Wat ben ik toch een geluksvogel dat ik zulke mooie mensen in mijn omgeving heb.

Dan de les, ik voelde mij gespannen. Ik sprak een klein deel van de tekst anders uit dan ik mij had voorgenomen. Ik ademde aan het einde van de serie pas weer op mijn eigen vertrouwde en natuurlijke wijze. De leraar had achteraf ook aanscherpingen. Al deze zaken ervaar ik als herstellend perfectionist als “tegenslagen”. Daar tegenover staat dat ik blijkbaar helder kon spreken plus daarbij vaak de juiste en volledige instructies gaf. Belangrijker was dat ik mij goed voelde toen ik het had gedaan: opgelucht, maar vooral voldaan.

Dat gevoel wat ik daar had, heb je alleen maar nadat je iets voor het eerst doet en dat is een beetje jammer. Aan de andere kant betekent het feit dat de eerste keer voorbij is, ik aan een volgende keer kan beginnen. Ik ben dankbaar voor deze eerste keer en kijk nu alweer uit naar de nieuwe lessen. Ofwel een tweede keer met al een klein beetje ervaring. 2020 ik kom er aan!

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Dit blog is geïnspireerd door mijn reis tot yogaleraar. Wil jij mijn zoektocht niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.