Ik ben dankbaar dat ik nog leef zodat ik nu kan genieten van liefdevolle aandacht.
(Beeld en bewerking Wat zegt Jan)

Ruim zes jaar geleden schreef ik een blog over afscheid nemen en dat je een feestje moet maken van het vertrek van een door jou geliefde collega. Ik schreef dit vanuit het perspectief dat ik zelf als gezond persoon een (oudere) collega uitzwaaide. Niets kon mij erop voorbereiden dat ik nu zelf al afscheid moest nemen van het werken in het algemeen en van mijn leuke baan in het bijzonder. Ik heb inmiddels het perspectief van een man met een beperking die zelf weggaat. Ik kan je vertellen dat ik wel even moest slikken voordat ik mijn afscheid van het werkende leven kon gaan vieren.

Ik ben sowieso geen liefhebber van borrels. Ik bezocht ze echt bijna nooit en nam meestal op mijn eigen wijze afscheid van iemand. Dus toen ik de brief van het UWV ontving waarin stond dat ze mij permanent en volledig arbeidsongeschikt beschouwden wist ik even niet wat ik moest doen. Het liefst was ik als afscheid gewoon in het gebouw rond gaan lopen en had ik met bekenden een praatje gemaakt en dag gezegd, net zoals ik dat vroeger tijdens mijn werkdag deed. Maar gezien mijn energie was dat niet realistisch. Bovendien is er sinds Corona veel veranderd en is niet iedereen meer alle dagen op kantoor, waardoor er een grote kans zou zijn dat ik veel mensen niet zou treffen. Ik heb getwijfeld wat ik dan als afscheid wilde doen.

Ondanks mijn veranderde perspectief wilde ik wel echt afscheid nemen. Ik heb meer dan dertig jaar bij Robeco gewerkt. Ik wilde niet zomaar aan een nieuwe fase van mijn leven beginnen, zonder dat ik de vorige goed had afgesloten. Maar moest ik dan een borrel doen? Was ik niet heel hypocriet om anderen te vragen naar mijn borrel te komen terwijl ik zelden naar de borrels van anderen ging? Doe ik er überhaupt wel genoeg toe, zouden mensen wel willen komen? Ben ik het wel waard? Bijzonder toch dat ik zo twijfelde aan mijzelf. Eigenlijk is dat misschien helemaal niet raar. Het is de eeuwige vraag waar velen van ons mee stoeien. Wie ben ik? Wat is mijn plek hier op aarde? En mag ik mijn plek op deze aarde hier wel innemen?

In het hele verwerkingsproces van mijn letsel was ik met al deze vragen bezig geweest. Ik wist zelf al dat ik er toch (nog) mocht zijn ondanks dat ik niet meer dezelfde was als voor mijn CVA. En toch. Toch kwamen dezelfde vragen weer boven toen ik moest beslissen wat ik wilde doen als afscheid van mijn werk. Ik riep hulp in van familie, vrienden en collega’s. Zij zeiden allemaal hetzelfde: gewoon een borrel doen! Soms heeft een mens een blik van buiten nodig om zichzelf op waarde te kunnen schatten en dat geldt in ieder geval voor mij. Het is dan ook fijn om mij zo gedragen te voelen door mijn liefdevolle omgeving.

Zo gezegd, zo gedaan. Er kwam een afscheidsborrel. En er kwamen mensen. Er waren mooie toespraken, fijne gesprekjes en leuke cadeaus. Het is bijzonder hoe mijn leven verbonden is met zoveel mensen en hoe zij mij hebben geraakt. Het doet mij bovendien heel erg goed om te merken dat ik anderen heb geraakt.

Het verbaasde mij zelfs hoe ik sommige mensen heb geraakt. Mensen die ik had aangenomen. Mensen die ik had verwelkomd. Mensen die ik ruimte had gegeven. Mensen die ik had vermaakt, gesteund of geïnspireerd. Maar ook kwam langs hoe breedsprakig ik ben en hoe ik er vol voor ging om mooie dingen in mijn werk neer te zetten, waarbij ik soms als een bulldozer te werk ging. Het was een goed moment om te reflecteren op wat de afgelopen dertig jaren voor mij hadden betekend.

In lijn met wie ik ben kon ik het, ondanks mijn vermoeidheid, niet laten om toch nog wat te zeggen tegen de aanwezigen (foto bij dit blog). En dit is zo ongeveer wat ik zei: “Ik ben op dit moment zesenvijftig jaar en leef dus nu – ik heb het natuurlijk uitgerekend – zo’n 165.000 uur. Maar wat is leven nou eigenlijk? Voor mij is het leven een oefening, een oefening in zijn, in zijn met wat is. In mei van vorig jaar veranderde mijn leven radicaal en kreeg ik mijn grootste oefening tot nu toe in zijn met wat is. Helaas kan ik daardoor niet meer werken. In mijn leven heb ik zo’n 12.500 uur gewerkt bij Robeco. Zevenenhalf procent van mijn leven dus, al voelt het aan als veel meer. Ik heb veel geleerd tijdens het oefenen bij Robeco. Engels, Frans, financiën – wat zeker moest als politicoloog –, coaching, management, business management, product management, project management, social media management en natuurlijk digital solution management en nog veel meer. Maar wat ik vooral leerde is dat er elke dag weer iets nieuws is waar ik mij druk over kan maken. Er zijn altijd gedoetjes. En datzelfde gedoetje van de ene dag is de volgende dag, week of maand vaak alweer verdwenen. Kortom het werkende leven blijkt ook een “zijn-met-wat-is”-oefening te zijn. Ik ben dankbaar voor wat ik met jullie heb meegemaakt en wat ik met jullie heb kunnen oefenen en leren. Ik hoop dat jullie nog lang in goede gezondheid met jullie gedoetjes kunnen doorgaan. Het ga jullie goed.”

Nu terugkijkend op de borrel ben ik zo dankbaar dat zoveel (oud) collega’s de moeite hadden genomen om te komen, om wat te zeggen, om gul te geven en om wat te schrijven in de speciaal voor mij gemaakte afscheidsglossy “Zeg ’t Jan” (Afbeelding hieronder). Het gaf mij een goed en warm gevoel dat mensen mij een goed afscheid gunden en mij een mooie nieuwe fase in mijn leven toewensten.

In één van de vele gesprekjes die ik had, zei ik dat ik geluk had gehad, want mijn letsel had ook anders kunnen verlopen en mijn leven had zelfs voorbij kunnen zijn. Zo had de toetsenist van “Depeche Mode” namelijk een dag na mij ook een dissectie gehad en hij had het niet overleefd. Dus ik was niet alleen dankbaar voor dit afscheid dat mij gegund was door mijn collega’s en de manier waarop zij dit hadden vormgegeven, maar ik ben ook dankbaar dat het mij gegund is dat ik nog leef en dat ik zó goed hersteld ben dat ik toch nog op mijn geheel eigen wijze deze borrel kon beleven. Hierop zei mijn gesprekspartner: “Tsja, dat is nou typisch Jan, relativeren en het positieve zien.” Ik denk nu: “Ach, als het leven een oefening is in zijn met wat is, dan is het dus ook oefenen in zijn met wie ik ben.” Ook al zou ik het willen, ik kan niet anders dan doen zoals ik ben, een uitspittende, breedsprakige, filosoferende en coachende doorzetter. En ik ben blij dat ook ik dit keer de ruimte kreeg om mijzelf te kunnen zijn. Dank jullie wel voor dit alles.

Ik ben Jan Monster, de blogger van Wat zegt Jan.
Je kunt hier contact met me opnemen.
Wil jij geen blog missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.