Door met plezier te leren houd ik het langer vol omdat ik er ook energieker van word.

In het Frans noemen ze revalideren rééducation ofwel her-leren. Ik sta niet lachend op de eerste foto’s na mijn letsel, maar toen ik weer actief aan mijn herstel kon gaan werken, kwam mijn lach al snel weer terug en die is sindsdien niet meer verdwenen. Natuurlijk voel ik ook verdriet, angst en boosheid maar nu ik actief bezig ben met het her-leren van alles wat ik voor mijn letsel kon, heb ik lol. Dat plezier helpt mij enorm met bereiken van mijn doelen. Graag deel ik hoe dat voor mij werkt.

Het eerste wat ik eigenlijk altijd doe als ik iets aan het leren ben is er een spelletje van maken. In de marketing noemen we dit gamification. Toen ik ooit voor een projectmanagement-opleiding allemaal standaarden moest leren, was er een online les- en toetsmodule, waar ik elke keer als een soort wedstrijdje mijn vorige prestatie probeerde te verslaan. Zo maakte ik van een voor mij oersaaie bezigheid iets spannends en leuks.

Het was voor mij dan ook heel normaal dat ik bij het her-leren van het lopen er een spelletje van maakte. Mijn loopsnelheid, de afstand die ik loop en mijn stabiliteit worden al jaren bijgehouden door mijn telefoon. Het is voor mij best frustrerend dat ik niet meer zo goed kan lopen als voorheen. Maar door mijzelf te vergelijken met wat ik vroeger presteerde en door steeds dichter bij het oude resultaat te komen, stimuleer ik mijzelf om door te gaan en elke keer blij te worden als het weer wat beter gaat.

Het blijkt dat het voor mij alleen werkt als ik deze wedstrijd met mijzelf doe. Zodra ik mijzelf ga vergelijken met anderen word ik boos of verdrietig. Er is namelijk altijd wel iemand in het revalidatiecentrum die het beter, mooier, leuker, handiger of sneller kan dan ik. En eigenlijk gaat daarbij sowieso elke vergelijking mank want iedereen heeft ander letsel. We zitten daar allemaal in hetzelfde schuitje, maar het blijkt dat ieder zijn eigen schip heeft met geheel eigen specificaties. Vergelijken met anderen heeft geen zin en moet ik niet doen. Nooit niet, maar zeker in deze situatie niet.

Het overal een spelletje van maken werkt dus voor mij en misschien niet voor anderen. Ik kan anderen misschien inspireren net zoals zij mij op ideeën kunnen brengen, maar laten we niet denken dat alles voor iedereen hetzelfde werkt. Zo doe ik tijdens mijn herstel een aantal dingen die ik leuk vind en die mij helpen om mijn doelen te bereiken. Ik blog weer zodat ik her-leer om met een computer te werken. Ik wandel kilometers om mijn lopen te verbeteren. Ik ga naar de bioscoop om weer te wennen aan veel prikkels en input. Ik spreek met vrienden en familie af in eetgelegenheden om weer te leren met aandacht naar meerdere mensen tegelijkertijd te luisteren en daarop te reageren zonder dat ik mij laat afleiden door de omgeving. Ik doe strategische en coöperatieve bordspellen om mijn geest weer scherper te maken voor het overzien van informatie/problemen/uitdagingen en het vinden van creatieve oplossingen.

Het zijn allemaal dingen die ik vroeger al met veel plezier deed en dat doe ik nog steeds, al kosten ze mij op dit moment allemaal meer energie. Maar ik kan ze tenminste weer, op mijn manier. Alleen gaat soms mijn Calvinistische opvoeding met mij aan de haal. Als ik met de blik van anderen naar mijzelf kijk, denk ik, mag ik al deze leuke dingen wel doen? Mag ik wel lol hebben terwijl ik in de “ziektewet” zit? Eerlijk gezegd heb ik nog niemand dit soort dingen horen zeggen, maar ik zeg het volgende tegen mijzelf. Ik moet hard werken om zo goed mogelijk te herstellen. Laat ik dat harde werken dan met zoveel mogelijk plezier doen.

Want door dingen te doen die ik leuk vind, houd ik ze langer vol omdat ik door ze te doen meer energie krijg. En energie is iets waar ik nou juist een tekort aan heb. Dus laat ik mijzelf kinderlijk verliezen in waar ik mee bezig ben en zo ongemerkt her-leren wat ik nog te doen heb. Om het in het Engels te zeggen: ”Let’s mix business with pleasure.”

Thich Nhat Hanh (eigen vrije vertaling uit “6-practices-for-cultivating-appiness-as-thought”)

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.