Als ik aanvaard dat ik niet alles alleen of perfect hoef te doen, kan ik alles.

Ik zag laatst een boekje staan met de titel ik kan alles. Bij dit blog plaats ik een foto van hoe ik in 2021 op Texel een duintop afloop. Toen kon ik dat zonder nadenken en/of moeite. De vraag is hoe dat nu na mijn hersenletsel zal gaan. De vraag die door de titel van dat boekje boven kwam is of ik nog wel alles kan.

Wat ik mooi vind aan de boektitel is dat het ervan uitgaat dat er niets is wat iemand niet zou kunnen. Dit sentiment sluit mooi aan bij de uitspraak die wordt toegeschreven aan Pippi Langkous: “ik heb het nog nooit gedaan dus ik kan het.” Het is een fijne gedachte dat als ik iets nog nooit gedaan heb, ik het misschien wel kan. Ik denk dat we daaraan vast moeten houden, want zelfs in mijn situatie is het zo dat ik nu alles opnieuw kan gaan proberen. Laat ik dingen vooral proberen voordat ik denk dat ik het niet kan.

En stel dat ik ooit iets al geprobeerd heb, dan kan ik soms te snel zeggen dat ik iets niet kan, terwijl ik misschien eigenlijk bedoel: ik kan het niet goed of ik kan het niet perfect. Zingen. Koken. Tennissen. Allemaal voorbeelden van zaken die anderen beter kunnen of waar ik weer eens niet voldoe aan het perfecte plaatje. Gelukkig weet ik dat ik dit soort gedachtes heb en merk ik ze op. Doordat ik merk dat ik te hard voor mijzelf ben, kan ik mijzelf corrigeren en lief tegen mijzelf doen en tegen mijzelf zeggen: “ik kan het”. Ik kan het op mijn geheel eigen wijze. Ik ben goed genoeg.

Hoewel ik dingen niet perfect hoef te doen moet ik aan de andere kant wel realistisch blijven. Voor sommige dingen heb ik geen talent en ik zal ze nooit heel goed kunnen. Bovendien heeft mijn lichaam beperkingen die maken dat ik sommige dingen niet of alleen heel moeilijk kan. Als ik mijn huidige niveau als startpunt neem, kan ik daarmee beginnen om dingen te doen en zie ik daarna wel hoe ver ik kom.

De slogan van het revalidatiecentrum, waar ik onder behandeling ben is: verbaas jezelf. De verbazing komt vaak voort uit het feit dat mensen zichzelf vaak onderschatten omdat ze iets nog niet geprobeerd hebben of omdat ze zichzelf spiegelen aan het perfecte plaatje. De slogan is natuurlijk niet specifiek voor mij geschreven, maar onderschatting en perfectionisme zijn zeker ook op mij van toepassing. Wat ik nu steeds meer leer is dat ik niet alles in één keer hoef te doen. Ik mag tussenstapjes maken om het voor mij gewenste resultaat te bereiken. Het jammere is dat ik door alle tussenstapjes meer energie verbruik, maar ik kan dan gelukkig wel vaak doen wat ik wil. En daar draait het uiteindelijk toch om.

Waarschijnlijk zeg ik al sinds mijn tweede: ”Zelluf doen!”. Het is dan ook misschien niet vreemd dat na meer dan vijftig jaar alles zelf doen, het voor mij raar is om hulp te vragen, maar toch lukt mij dat best prima. Ik probeer vaak alles eerst zelf, want wie weet lukt het en dat geeft altijd een voldaan gevoel. Maar als het niet lukt of ik heb niet veel energie dan vraag ik aan iemand hulp. Ik kan je vertellen dat hulp vragen geen pijn doet. Hoogstens doet het een beetje pijn aan mijn ego, maar uiteindelijk doet het mij goed, want door de hulp kan ik meer of sneller dingen doen dan als ik het allemaal zelf wil doen. Ik zou dus wel dom zijn als ik geen hulp inriep.

Wat betekent “ik kan alles”? Als het alleen “waar” is dat ik alles kan als het zonder hulp is, als het zonder tussenstapjes is, als het zonder energieverlies is en als het wel helemaal perfect is, dan kan ik zeker niet alles. Maar de vraag is of dat voor mijn letsel eigenlijk anders was. Ik denk van niet. Ik denk dat ik toen ook moest aanvaarden dat ik niet alles perfect kon. Maakt(e) dat mij een minder mens? Op mijn donkere dagen denk ik dat wel, maar op de lichte dagen of als ik gewoon in het hier en nu leef, dan voel ik mij een prima mens, met sterke en minder sterke kanten. Dat was voor mijn letsel zo en dat is nu niet anders, alleen zijn mijn beperkingen nu wat meer zichtbaar. Dat vindt mijn ego jammer. Aan de andere kant is het zelfs makkelijk dat mijn beperking zichtbaar is, wanneer ik aan een onbekende hulp moet vragen omdat die dan meteen begrijpt waarom ik hulp nodig heb. Zo heeft ook dit (letsel) weer twee kanten en blijkt het leven en stuk genuanceerder dan het op eerste gezicht lijkt. Hierdoor durf ik geloof toch wel te zeggen dat ik alles kan. Vraag mij alleen niet hoe.

(eigen vertaling uit How to love” van Thich Nhat Hanh )

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.