Als zevenjarig jongetje duurde schooldagen eindeloos. Hetzelfde gold voor spelen met auto’s die in lange rijen door ons huis meanderde en het gold zeker ook voor de schoolvakanties. Er leek geen einde aan te komen. Laatst sprak ik een moeder die de uitdagingen van het geven van thuisonderwijs ondervindt. Hier hoorde ik de andere kant van mijn eigen beeld als zevenjarige. Ze beschreef hoe ze moest omgaan met alle gedragingen van haar zevenjarige tijdens het vele thuiszijn. Ik sprak mijn bewondering ervoor uit, waarop zij zei: “Ach het is maar een fase”.

Ze had gelijk. Kleine jongetjes worden groot. Bij het opgroeien laat jij voor jezelf en voor jouw ouders heel wat achter je. Dat wat ooit onoverkomelijk leek, bleek toch voorbij te gaan en je weet eigenlijk niet meer waar jij je toen druk om maakte. Deze les probeer ik vandaag de dag steeds in mijn achterhoofd te houden als ik weer eens tegen een uitdaging aanloop. In plaats van mij zorgen te maken of boos te zijn, denk ik eraan dat het probleem van nu, later slechts een goed verhaal zal zijn – als ik me de situatie überhaupt zal herinneren.

Zo had ik laatst heftige pijn aan mijn ribben. Ik ging zelfs – tegen mijn gewoonte in – pijnstillers slikken. De pijn was zo overheersend dat ik even aan niets anders kon denken. Hoe kon ik zitten? Wat kon ik doen om de pijn te verminderen? Niets leek te helpen. Ik was op het randje van wanhopig want als yogi hoor ik immers mijn lichaam te kennen en dit onder controle te kunnen krijgen! De pijn werd gelukkig al snel minder, maar bleef wel aanwezig. Ik overwoog zelfs om naar de dokter te gaan. Ik vind dat ik niet voor elk wissewasje naar de huisarts moet gaan, maar iets dat zo pijnlijk aanvoelt is toch niet goed. Een andere les die ik eerder leerde is namelijk dat je wel op tijd naar de dokter moet gaan (om erger te voorkomen).

Alles goed en wel met al die mooie lessen die ik steeds leer en waar ik wat mee doe en over schrijf, toch herhaal ik steeds dezelfde patronen. Patronen die niet goed voor mij zijn. Ik kwam er namelijk achter dat ik mijzelf weer eens geblesseerd had met yoga. Ik had te fanatiek een voor mij nieuwe ademoefening gedaan, waarbij ik er in was geslaagd om mijn rib gekneusd aan te laten voelen. Laat ik het maar op mijn enthousiasme gooien dat ik keer op keer mijn grenzen overschrijd, maar ik voel mijzelf wel een beetje dom.

Gelukkig was deze pijn dus niet van al te lange duur. Ook dit ging weer voorbij. Het lijkt makkelijk om te denken dat alles weer voorbijgaat. Misschien is dat ook wel zo, maar soms gaan dingen alleen maar voorbij doordat een leven eindigt. In onze nabije omgeving zijn er vier vrouwen die de slechte tijding hebben ontvangen dat zij kanker hebben. De term ongeneselijk is zelfs gevallen. Kortom de kanker gaat niet voorbij en zal er tot het einde bij zijn. Dit nieuws maakt ons verdrietig, boos en machteloos. Ja, alles gaat voorbij – ook ons leven. Dat weten we allemaal, maar soms gaat het wel op een hele snelle en harde manier. Laat ik vooral dankbaar zijn voor de gezonde dagen die ik heb.

Geconfronteerd met dit soort nieuws vind ik relativeren lastig. Ik wens alle mensen een gezond leven toe. Ik vind het stom dat ik lieve mensen op een gegeven moment moet gaan missen. En toch vind ik troost in de gedachte dat elke pijn van gemis in de loop van de tijd zachter wordt. Mijn moeder is alweer bijna vijf jaar geleden overleden. Ik denk nog aan haar, ik mis haar nog, maar toch zijn de scherpe randjes er van af. Toen zij overleed kon ik me dat niet voorstellen en toch gebeurde het. Uit deze ervaring put ik hoop.

Door dagelijks te mediteren ervaar ik dat jeuk en ander ongemak komt en gaat. Hetzelfde geldt voor leuke en nare gedachten. Maar dat is alleen het geval als ik niet in de gedachten blijf hangen. Als ik mij bijvoorbeeld vastbijt in mijn pijn, dan is het niet alleen de pijn die ik voel vervelend, maar daar komt dan ook nog eens de “pijn” van mijn ergernis bij. Zelfs bij mooie gedachten zie je hetzelfde effect. Een fijne gedachte gaat ook voorbij en als ik daaraan vast probeer te houden voel ik de “pijn” van mijn teleurstelling dat het niet lukt om vast te houden aan dat wat zo fijn was. Wat altijd wel overblijft is genieten in het hier en nu, want dat is het enige moment dat ertoe doet en waar we echt in contact mee kunnen komen – dat gaat nooit voorbij.

Thich Nhat Hanh

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.