Het is weer wintertijd. Het wordt weer later licht en eerder donker. Zonder dat ik het echt door heb, zijn mijn gedachten ook weer donkerder. Misschien is dit altijd al zo geweest, maar doordat ik een meditatie dagboek bijhoud kan ik het nu ook teruglezen. Of hebben mijn gedachten niets met het seizoen van het weer te maken, maar meer met het seizoen van mijn leven? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is de vraag die nu door mijn hoofd speelt: doe ik er wel toe?

De vraag of ik er wel toe doe, heb ik niet op mijn werk. Ik geloof dat mijn ervaring gecombineerd met zoeken naar vernieuwing en verandering er voor zorgen dat ik het bedrijf voorwaarts help. Mijn ervaring helpt met het voorkomen van eerder gemaakte fouten. Mijn vernieuwingsdrang helpt met het niet vastgeroest blijven zitten. Kortom ik kan hier waarde toevoegen. Dus als ik het gevoel wil hebben dat ik er toe doe, dan hoef alleen maar te gaan werken. Dat is een fijn gevoel. Ik snap daarom ook precies waarom veel mensen zich in hun werk verliezen.

Voor minimaal veertig uur per week weet ik wie ik ben en dat ik waarde toevoeg. Alleen je bent niet alleen je werk. Voor de duidelijkheid, ik hoor niet in het kamp die zegt dat jij je werk niet bent. Jouw baan, jouw werk zijn vaak wel een reflectie van wie je bent. Althans wie je bent binnen de context van geld verdienen. Alleen zijn er ook nog wakkere uren in de dag die niet binnen die nauwe grenzen vallen. Daarin mag en kan je – in principe – alles doen wat je wil en kan.

Gelukkig is voor mij al een tijdje duidelijk wie ik ben. Ik ben diegene die naar binnen gaat, uitvind wat daar zit en dat naar buiten brengt. Dit blog is daar een mooie uiting van. Ik kijk naar wat er zich bij mij van binnen afspeelt en deel dat. Dat is fijn voor mij en ik hoop dat het inspirerend is voor anderen. Dat gaat op zich goed. Ik doe wat bij mij past. Mijn innerlijke drijfveren kunnen zich uiten door wat ik doe. Ik kan mijzelf zijn.

Wat zit ik dus te zeuren? Ik mag in mijn werk en vrije tijd zijn wie ik ben en doen wat ik leuk vind om te doen. Toch merk ik tijdens mijn meditaties dat ik nog een onvervuld verlangen heb. Ik wil dat anderen ook vinden dat het goed is dat ik er ben. Dit gaat er nu niet over of anderen vinden dat het goed is wat ik doe . Nee het gaat erom dat zij moeten – ja moeten – vinden dat het nuttig is dat ik er ben. Hoezo wil ik dat dan? Dat slaat toch nergens op?

Nee, ik zou de goedkeuring van anderen niet nodig moeten hebben. Hoe komt het dan toch dat ik er onbewust naar op zoek ga? Volgens mij komt dat omdat ik mijzelf erg nietig vind. Wat is mijn betekenis op de eeuwigheid en te midden van miljarden mensen op deze aardbol? Rationeel kom ik tot geen andere conclusie dan dat ik maar erg weinig in de melk te brokkelen heb. Wat doet het er toe? Wat doe ik er toe?

Tijdens mijn laatste vakantie lopend door de bossen, duinen of op een strand speelde die vraag helemaal niet. Ik was gewoon – samen met mijn geliefde en mijn geliefde hond. En daar was het toch net zo donker, winderig en somber als nu de wintertijd er is. Keer op keer blijkt dat ik er alleen maar hoef te zijn om voor mijzelf het gevoel te hebben dat het goed is. Doe ik er dan toe? Nee. Maar de vraag is misschien, doet mijn vraag of ik er toe doe er überhaupt toe? Waarschijnlijk is het antwoord op die vraag ook nee. Ik wil graag alles verklaren en oplossen, maar dat kan niet en dat hoeft niet. Dus laat ik nu maar gewoon weer eens proberen er alleen te zijn in plaats van er toe te moeten doen.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.