Ik zat op een terras met mijn geliefde. Heerlijk ontspannen in het zonnetje. Een beetje praten en een beetje comfortabel zwijgen, zoals je doet als je al een tijdje op je gemak bent met elkaar. Aan een tafeltje naast ons nam een jong stel plaats. Ze waren mooi zongebruind en hadden een uitstraling dat het aan niets ontbrak. Het leven lachte hen toe. Ze bestelden wat en haalden papieren tevoorschijn die ze gingen bestuderen. Luid en enthousiast bespraken ze wat ze tegenkwamen. “Oh, het is dus handig als we een aparte zakelijke rekening openen. Daar moeten we dan onze kosten en onze opbrengsten op boeken”. En toen voelde ik jaloezie.

Ik was jaloers omdat zij misschien wel gingen doen wat ik nooit echt heb gedurfd, namelijk een eigen bedrijfje beginnen. Ja, ik ben ingeschreven bij de KvK en ik verdien zo nu en dan wat buiten mijn gewone werk om. Maar ik ben er nooit vol voor gegaan. Ik vond mijn dagelijks werk gewoonweg te leuk en ik durfde dat niet op te geven voor iets wat ik misschien nog leuker zou vinden. Ja, het zou leuker kunnen worden, maar of ik er ook financieel goed uit zou komen was, of is, maar de vraag. Wat ik had en heb is goed, maar toch is er iets wat misschien anders kan. En dat knaagt toch een beetje.

Ik kende het stel niet, maar ik gunde het hen van harte. Want ook al ben ik niet vol voor een eigen zaak gegaan, ik hoop dat anderen zich niet tegen laten houden door enige vorm van angst. In mijn geval is het overheersende gevoel van angst dat ik (en dus mijn gezin) onvoldoende geld zou hebben. Als ik met mensen praat die ooit voor zichzelf zijn begonnen, word ik vaak bevestigd in het gevoel dat een eigen bedrijf tot “armoe” kan leiden. Zeker in Corona-tijd zie ik best veel zelfstandigen die op dit moment het – op zijn zachtst gezegd – financieel niet makkelijk hebben. Aan de andere kant zie ik bij diezelfde mensen op andere momenten het geluk dat zij voelen omdat ze doen waar hun passie zit. Op die momenten voel ik mijzelf een sukkel omdat ik dat lef niet heb. Is jaloezie dan het juiste woord?

Ik ben wel jaloers dat ik niet zo’n durf heb, maar het is niet zo dat ik het hen niet gun. Mijn idee bij jaloezie is dat het een kleinzielig en onaardig gevoel is. Dus mijn innerlijke stemmetjes zeggen dat je niet jaloers mag zijn. In zekere zin hebben deze stemmen gelijk: het is niet sympathiek om jaloers te zijn. Alleen ik kan dat -zacht- stekende gevoel niet ontkennen. Ik voel het toch echt.

Ik merk steeds vaker dat het wijs is om ook negatieve gevoelens als jaloezie gewoon te omarmen. Niet om erin te zwelgen of om eraan vast te houden, maar om ervan te leren. Ik leer mijzelf beter kennen. In dit geval leer ik mijn gevoel van liefde voor mijn gezin weer te herkennen en ook mijn angst voor armoede. Het is allemaal onderdeel van wie ik ben. Althans wie ik ben op dat moment, want een paar minuten later voel ik alweer hele andere dingen.

Het is grappig dat eigenlijk alles wat je voelt zo weer weg is. Zowel positieve als negatieve emoties vervliegen. Je moet wel weten dat je de gevoelens hebt, want alleen dan kan je ze ook laten gaan. Pak ze vast. Bekijk ze. Ervaar ze. Leer van ze. Maar laat ze vooral weer los. Ze waren namelijk alleen van betekenis op het moment dat ze opkwamen. Vast blijven houden aan gevoelens kost alleen maar energie die je beter voor andere zaken kan gebruiken. Nu moet ik zelf dan het gevoel van falen loslaten. Dat is het gevoel wat op dit moment opkomt omdat het mij helaas vaak niet lukt om zaken los te laten. Ach, ik blijf proberen. Ik hoop jij ook.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.