Als ouder zit ik wel eens met mijn handen in mijn haar, omdat ik niet altijd weet hoe ik iets met mijn kinderen moet aanpakken. Ik doe mijn best. Ik houd van mijn zonen. Ik wil het beste voor hen. Maar ik weet echt niet zeker of wat ik doe het beste voor hen is. Gelukkig zijn ze allebei inmiddels zelfstandige mannen. In mijn optiek zijn het mooie mensen. Ligt dat aan de opvoeding? Of waren ze in andere omstandigheden ook zo geworden? Ik weet het niet, zoals ik zoveel eigenlijk niet weet.

Als je opvoedt vanuit je gevoel en met de beste bedoelingen, dan zou het goed moeten komen. Toen ik aan het opvoeden was, wist ik dat ik vooral mijn best deed. Dat is de ene kant. De andere kant was dat ik er ook van overtuigd was dat ik het niet op een andere manier kon doen. En dat maakte dat als ik er over praatte, ik het allemaal zeker leek te weten. Het toegeven dat mijn manier maar één van de manieren was, voelde te kwetsbaar. Dat betekende dat ik het misschien niet goed deed. En dat wilde ik mijn kinderen niet aan doen.

Ook op mijn werk wil ik het goed doen. Ik wil mijn collega’s niet belasten met mijn fouten. Maar als ik doorga zonder toe te geven dat ik het even niet weet en daardoor langzamer werk of een fout maak, dan belast ik mijn collega’s nog meer. Ik moet dus door de zure appel heen bijten en om hulp vragen.

Het is mijn ervaring dat ik hulp krijg als ik er om vraag. Zo zijn ook mijn collega’s eigenlijk altijd bereid te helpen. Toch doe ik zelf soms iets, waardoor ik anderen onzeker maak. Ik maak soms een flauw grapje als “joh, weet jij dat niet, dat hadden we toch verteld toen je in dienst kwam”. Niet dat ooit een collega heeft gezegd dat hij of zij er onzeker van werd. Maar als iemand zo’n grap tegen mij maakt, dan doet het wel wat met mij. Het zou dus zomaar kunnen dat mijn opmerking hetzelfde effect op een ander heeft.

Ik weet niet zeker of het altijd al zo is geweest, maar de techniek verandert snel. Apps hebben soms elke maand een update, waarna er weer kleine veranderingen zijn. Zo ervaar ik dat in een nieuw project met nieuwe software er vele mogelijkheden zijn die ik nog niet ken. Gelukkig durf ik mijn vragen te stellen. Ik weet dat het kan en mag. Maar de grappen van collega’s die mij wijzen op mijn onwetendheid of onkunde doen toch zeer. Nu nog steeds, na al die jaren.

Het is geen langdurende of scherpe pijn die ik dan voel, maar een kleine speldenprik. En als ik zelf zo nu en dan gewoon iets echt alleen maar als een grap bedoel, dan kan de ander het ook zo bedoelen. Ik hoop het maar, want ik weet het soms echt even niet.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger bij Wat zegt Jan. In mijn blogs ben ik open, doordringend en evenwichtig. Ik onderzoek wie ik ben en wat ik wil/kan veranderen. Wil jij mijn zoektocht niet missen, volg dan de “Wat zegt Jan” pagina’s op WordPress.com, LinkedIn, Twitter, Instagram en Facebook. Wil je een keer met mij van gedachten wisselen of een afspraak voor een coaching dan kan je hier contact met me opnemen.