Als je in het nu leeft, heb je geen last van het verleden en geen zorgen voor de toekomst. Als het mij lukt om in het nu te leven, ben ik inderdaad zorgeloos. Piekeren heeft geen zin. Dat weet ik als geen ander. Als er iets is waar ik me zorgen over zou kunnen gaan maken, dan kom ik in actie. Ik ga er dan voor zorgen dat het nu weer gaat overheersen. Positieve ervaringen heb ik genoeg. Alles is in stelling om een leuk en zorgeloos leven te hebben.

Volgens sommige Boeddhisten hebben wij een “gekke-apen-brein”, ik dus ook. Mijn brein gaat als een spring-in-het-veld alle kanten op met mijn gedachten. Mijn hoofd wordt kalmer en kalmer door veel te wandelen, aan yoga te doen, rust te nemen en te mediteren. Een rustig hoofd doet mij goed. En die rust kan ik vaak bereiken door de dingen die ik daarvoor doe. De rust lukte totdat er bij mijn vrouw signalen waren dat er misschien, eventueel een kans was op een terugkeer van kanker.

Nou is kanker niet iets kleins en kan het levensbedreigend zijn. Maar een signaal is nog geen kanker. Een signaal is een mogelijkheid. Ik hoef me dus helemaal geen zorgen te maken totdat het signaal is onderzocht en blijkt dat er inderdaad iets aan de hand is. Dus na het onderzoek was het “gewoon” een kwestie van wachten op de uitslag.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik bleef bij de feiten en mijn gedachten stopten met malen. De rust was dus in een mum van tijd weer terug in mijn hoofd. Inderdaad door te wandelen, te yoga-en en te mediteren, kwam er mentale rust en kalmte. Ik kon trots zijn op mijzelf, ik bracht het geleerde in de praktijk.

Ondanks de rust en kalmte in mijn hoofd, was ik de afgelopen tijd humeurig en kon ik minder flexibel omgaan met nieuwe dingen. Ik merkte dit. Ik luisterde naar de wijsheid van mijn lichaam. En toen liep ik vast. De spanning die ik voelde, tijdens het wachten op de uitslag van het onderzoek, zat niet in mijn hoofd maar in mijn lijf. En helaas ook mijn gebruikelijke fysieke activiteiten maakten de spanning niet minder.

Tijdens een wandeling met een vriend liep ik te mopperen over mijn frustratie dat ik het blijkbaar maar niet los kon laten op onbewust niveau. Een woord als “stom” viel vast. Hij zei daarop: “Gelukkig heb je ook geen oordeel meer over jouw emoties hè?”. Waarna we beide lachten en elkaar een knuffel gaven. Hij hielp mij met de spanning om te gaan. Ik moest het gewoon maar verduren dat ik deze spanning voelde. Want de spanning bleef bij mij tot mijn vrouw het goede nieuws kreeg dat alles schoon was. Gelukkig maar. Ook voor mijn lijf, want dat voelde binnen één minuut weer goed aan.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger bij Wat zegt Jan. In mijn blogs ben ik open, doordringend en evenwichtig. Ik onderzoek wie ik ben en wat ik wil/kan veranderen. Wil jij mijn zoektocht niet missen, volg dan de “Wat zegt Jan” pagina’s op WordPress.com, LinkedIn, Twitter, Instagram en Facebook. Wil je een keer met mij van gedachten wisselen of een afspraak voor een coaching dan kan je hier contact met me opnemen.