Als ik de dingen echt kan nemen zoals ze zijn, dan ben ik een beetje als mijn hond. (Beeld WatZegtJan)

Wij hebben een hond en ik heb het idee dat ik niet alleen van alle mensen kan leren maar ook van mijn hond. Ik probeer mijn gewoontes te veranderen. Onze hond is voor mij een voorbeeld hoe ik met verandering van gewoontes kan omgaan. Ik wil dit graag van haar leren (ik zeg haar, want onze hond is een vrouwtje).

Toen ik in Frankrijk mijn dissectie met alle bijbehorende gevolgen had, had dat niet alleen consequenties voor mij en mijn vrouw, maar ook voor onze hond. Ik was tot op dat moment degene die haar veel uitliet en toen ik onverwacht niet meer “thuis” kwam moest ze haar focus verleggen. Toen ik zo plotseling niet meer aanwezig was ging ze demonstratief op mijn yoga-mat liggen. Wilde ze hiermee zeggen dat ze mij miste of wilde ze gewoon uitgelaten worden? Wie zal het zeggen? Omdat ze niet kan praten zullen we het niet weten.

Wat we wel zagen is dat ze snel begreep dat mijn vrouw nu de “hoofd-uitlater” was en dat ze dus bij haar om aandacht kon vragen als ze er behoefte aan had. Wat ik van onze hond hierdoor leerde is dat ik niet altijd gelijk moet willen reageren op een veranderde situatie, maar dat ik met geduld moet kijken hoe de nieuwe situatie is en mij daarop dan pas moet gaan aanpassen.

Maar wat ik misschien nog het meeste van onze hond kan leren is dat je de werkelijkheid moet nemen zoals die is. Een gewoonte veranderen mag dan één ding zijn, maar je moet ook niet aan een oude gewoonte blijven hangen omdat die zo fijn was. Als je blijft hangen in het verleden dan doe je het heden misschien wel “pijn” en dat terwijl er ook prima met de nieuwe situatie te leven is. Misschien vond onze hond het wel fijner hoe ik haar uitliet, maar zij accepteerde gewoon dat ze nu op een andere manier werd uitgelaten. Zoals het nu was, was het goed voor haar.

Een ander voorbeeld van hoe onze hond dingen neemt zoals ze zijn is het feit dat ze overal en nergens kan gaan liggen en slapen. Ze ploft gewoon ergens neer en is eigenlijk gelijk ontspannen en kan slapen. Nou heeft ze wel duidelijk haar voorkeuren. Ze ligt het liefst in de zon. Waar er ook in ons huis een streepje zon is, daar gaat zij liggen. En doen wij de gordijnen een beetje dicht omdat de zon hinderlijk is voor ons, dan verplaatst zij zich gewoon naar waar er op dat moment wel een beetje zon is. Geen geblaf of wat dan ook. Ze voelt dat er geen zon meer is op de plek waar ze lag en zoekt gewoonweg een alternatief.

Nu lijken deze voorbeelden over uitlaten en in de zon liggen triviaal en vallen ze misschien in het niet bij de fysieke veranderingen die ik nu meemaak. Toch laten ook deze voorbeelden zien dat het leven niet slecht is, mits je wat er is gewoon neemt zoals het is. Daar draait het uiteindelijk toch om. Is het echt zo makkelijk?

Misschien is het inderdaad wel zo makkelijk, want Ik heb bij andere honden in de wijk hetzelfde gedrag gezien en die hadden wel ernstige fysieke beperkingen gekregen. Zo liep er hond in de wijk met maar één oog of een andere met maar drieënhalve poot. Waren die honden bezig met hun beperking? Nee. Ze deden gewoon wat ze konden binnen hun beperking, zonder er verder aandacht aan te besteden. Door hun beperking te nemen voor wat die is, lijken ze gewoon blij en gelukkig.

Maar ik ben geen hond en ik heb wel zelfbewustzijn. Ik ben de hele tijd aan het vergelijken. Ik kan niet anders dan constant de verschillen zien. Maar omdat ik mijn gedachten kan zien, kan ik voor mijzelf en mijn gedachten ook alternatieven zoeken. Dus als ik weer eens beperkende gedachten heb, kan ik proberen die op te merken en me dan af te vragen wat mijn hond op dat moment zou doen. Ik denk dat het voor haar vanzelfsprekend zal zijn wat ze doet. Ze neemt het zoals het is. Dus laat ik mijn “menszijn” nemen zoals het is en dus ook het bijbehorende zelfbewustzijn. Laat ik me ervan bewust zijn dat ik dingen niet neem zoals ze zijn en mijzelf ook toestaan dat ik dat niet doe. En zo neem ik uiteindelijk de dingen toch zoals ze zijn en ben ik eigenlijk een heel klein beetje als mijn hond.

Ik ben Jan Monster, de blogger van Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.