Ik vind Twitter nog steeds een mooi medium. Het enige is dat er wel veel mensen heel boos Twitteren en ik kan daar niet zo goed tegen. Ik zie sommige mensen in hun Twitter bio ook alvast allemaal mensen uitsluiten omdat zij bepaalde meningen niet willen zien, maar daar gaat het mij niet om. Bij sommige meningen lijkt een boze toon te horen en die trek ik gewoonweg niet.

Ooit leerde ik in een training dat als ik boos of verdrietig ben, ik dat vooral moet zijn, maar dat ik het dan wel helemaal en volledig moet doorvoelen. Als ik op die manier mijn emotie beleef dan is die na zo’n vijf minuten weg. Ik kan niet langer dan die tijd boos, verdrietig of zelfs blij zijn – althans niet echt. Het gevoel ebt weg.

Alleen soms lijkt dat gevoel toch te blijven bestaan. Hoe komt dat? Ik merk dat er dan twee dingen kunnen spelen. Ofwel ik heb het gevoel niet helemaal doorleefd omdat ik het te spannend of te overweldigend vond. Hierdoor kreeg mijn gevoel niet de kans om uit te razen en blijft het dus bestaan. Of ik blijf het gevoel voeden met repeterende gedachten. “Jeempie dat was echt heel leuk” of “Het was echt niet aardig wat hij deed”. En elke keer als ik zo’n gedachte herhaal kan ik het gevoel weer oproepen en dus blijft dat gevoel voor mij bestaan. Waarom doe ik dat toch?

Ik kan daar niet een algemeen antwoord op geven. Eén van de dingen die bij mij wel vaak speelt is dat ik het gevoel heb dat ik er niet toe doe. Ik kan bijvoorbeeld niets veranderen aan een situatie. Ik kan niet maken dat iemand mij leuk of aardig vindt of vriendelijk tegen mij doet. Dat gevoel is niet fijn. Als ik dat niet wil voelen, dan kan ik er ook voor kiezen om boos te worden. Dat gevoel van boosheid is ook niet leuk, maar soms is dat makkelijker dan het gevoel van machteloosheid.

Eigenlijk is het kiezen uit twee kwaden. Een rotgevoel waar ik voor kies of een rotgevoel dat mij overkomt. Het stomme is dat ik liever kies om mijzelf pijn te doen, dan mijzelf door een ander pijn te laten doen. Maar ik geloof dat ik heel langzaam in mijn leven begin te zien dat beide vormen van pijn niet nodig zijn. Ik merk steeds meer dat al dit soort gevoel altijd aan mijzelf ligt. Een gevoel (van boosheid) kan ik niet voorkomen, maar hoe lang ik het voel kan ik wel meebepalen.

Ik moet gewoon stoppen met mijzelf te voeden met niet-helpende gedachten en mijzelf toestaan dat ik mij even niet zo blij voel. Ik denk dat het voor mij misschien wel één van de moeilijkste dingen is om mijzelf toe te staan dat ik voel wat ik voel. Mag ik wel voelen wat ik voel? Wie ben ik dat ik voel wat ik voel? Tsja, het antwoord is dat ik mag voelen wat ik voel, net als ieder ander.

Als ik thuis ben, is het mijzelf met goede dingen voeden relatief makkelijk. Als ik geen “slecht” eten in huis haal, dan kan ik het niet zomaar ongemerkt in mijn mond stoppen. Natuurlijk kan ik er op uit gaan om het te kopen of tegenwoordig zelfs een flitsbezorger het binnen tien minuten naar mijn huis laten brengen, maar dan moet ik wel echt dat besluit nemen. Door mijzelf een hindernis op te leggen krijg ik een moment van bezinning en de kans om te doen wat goed voor mij is.

Ik doe dus mijzelf vaak een plezier door geen slechte dingen in huis te halen. Geen snoep of snacks. Geen gewelddadige series of films – zelfs geen journaal. Geen mensen volgen op Twitter die de hele tijd boos zijn. Ik steek mijn kop niet in het zand, want ik lees graag de krant en kijk ook graag naar documentaires. Ik informeer mijzelf wel, maar dan zonder schreeuwerige meningen en emoties. Ik wil de pijn van de wereld best zien. Misschien wil ik ook prima mijn eigen pijn onder ogen zien, maar ik hoef er niet in te blijven hangen. Dan ben ik wel boos, dan doe ik wel boos, maar niet lang – maar even.

uit de short teaching video “The Roots of Anger”

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.