In het programma “First Dates” hoor ik mensen wel eens vragen of de ander van katten of van honden houdt. Het antwoord is soms bepalend of die persoon wel of niet door wil met de ander. Als je de foto bij dit blog ziet, moet ik wel een hondenmens zijn. Maar ik vind of-of vragen niet zo nuttig. Bovendien is het de vraag of het waar is dat ik een hondenmens ben.

Mijn moeder was bang voor muizen, dus wij hadden een poes. Ik was dol op die poes. Let wel, ik hoefde op die leeftijd niet voor haar eten te zorgen of haar kattenbak te verschonen. Zij ging haar eigen weg en kwam zo nu en dan een aai halen. Zo was het goed. Ze was voor mij vooral heel belangrijk als wij een “feestje” hadden en ik mij daarbij niet op mijn gemak voelde. Ik trok mij dan terug op mijn kamer. In mijn beleving was zij daar dan altijd en werd ik door haar aanwezigheid getroost. Op mijn meest introverte en gevoelige momenten vond ik aansluiting bij onze poes. Dat warme gevoel maakt mij een kattenmens.

Verder was ik bang voor honden. Als peuter was ik door een grote sint-bernard omver gelopen en later ben ik een keer gebeten door een teckel. Dus een hondenmens was ik zeker niet. Totdat mijn jongste zoon zijn diepe verlangen naar een hond uitsprak. Dat verlangen was zo oprecht, dat ik toen ben gaan onderzoeken of ik mij niet over mijn angst heen kon zetten. Uit foto hierboven blijkt dat het gelukt is. Ik ben nu degene die het meest met de hond loopt en ook bij andere honden ben ik niet bang. Nog belangrijker, onze hond troost mij als ik boos of verdrietig ben. Ook dat geeft mij een warm gevoel. Dat warme gevoel maakt mij een hondenmens.

Zowel een kat als een hond hebben mij getroost. Beide soorten hebben empathie naar het nest waarin zij verblijven. Alleen honden zijn veel meer gericht op hun groep, hun roedel. Als de roedel compleet, veilig en harmonieus is, dan zie je een hond – in ieder geval die van ons – opfleuren. Het gedrag van een hond sluit aan bij mijn sociale en erop uitgaande kant. Uit heel wat persoonlijkheidstestjes is gebleken dat ik bijna een gelijke hoeveelheid introversie als extraversie heb (al zullen de meeste mensen vooral mijn extraverte kant herkennen). Misschien maakt dat wel dat ik – nu ik mijn angst heb overwonnen – zowel een kattenmens als een hondenmens ben. Voor mij is er geen tegenstelling tussen deze twee soorten mensen. Voor mij is het namelijk “waar” dat ik zowel katten als honden leuk vind.

Tijdens mijn yoga-opleiding hoorde ik de zin: “Iedere eigen waarneming is waar”. Als wetenschapper kan ik daar nog wel wat op afdingen, maar als mens kan ik dit beamen. Als jij ervaart dat jij je alleen prettig voelt bij katten en ook alleen bij mensen die ook van katten houden, dan is dat voor jou waar. Jij weet wat bij jou past, dus doe wat bij jou past. Het enige waarvoor je moet oppassen is dan te denken dat jouw overtuiging een universele waarheid is. Dat hoeft namelijk niet zo te zijn. Daarmee zijn we beland, zoals altijd, bij balans. Het is goed dat jij je houdt aan jouw waarheid, maar zorg er ook voor dat je de ander genoeg ruimte gunt voor zijn of haar waarheid. En wees vooral een honden en/of kattenmens.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Dit blog is geïnspireerd door mijn reis tot yogaleraar. Wil jij mijn zoektocht niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.