Ik wil het graag hebben over grenzen. Niet de grens van Europa of die van meneer Trump. Ook wil ik mijzelf niet mengen in de #metoo discussie. Ik realiseer mij alleen dat als ik quotes over mijn eigen grenzen op social media ga zetten, dat de reacties met politiek te maken kunnen hebben. Maar dit blog en de quotes gaan over mijn grenzen. Het gaat over de worsteling die ik heb met het opkomen voor mijzelf en tegelijkertijd zo nu en dan uit mijn comfortzone stappen.

In een vorig blog beschreef ik dat tijdens een anatomie les gevraagd werd of ik organen op mijn ontblote lijf wilde laten tekenen. Ik liet dat toen niet doen. Ik bewaakte mijn eigen grens goed. Die grens werd door mijn mede-cursisten gerespecteerd. Precies zoals het hoort. Jij bewaakt jouw grens. De ander respecteert wat jouw grens is. Dat is fijn.

Wat ik mij ook realiseerde was dat de grens die ik stelde mede kwam doordat ik mijzelf niet wilde blootgeven. Misschien wel omdat ik niet van mijn lijf houd zoals het is: niet perfect, niet de jongste meer en zeker niet het strakste. Ik besloot dat ik gewoon maar eens helemaal van mijzelf moest gaan houden. Zo eindigde ik dat blog ook. Leuk zo’n verhaal op papier maar dan de werkelijkheid. Twee lessen later werd opnieuw gevraagd of iemand het goed vond om nu de aderen op zijn of haar lijf te laten tekenen. Oeps. En nu? Ik hield toch van mijzelf? Helemaal? Met al mijn mooie en minder mooie kanten? Op zo’n moment blijkt dat het toch lastig is om oude patronen te laten varen. Hoewel ik het moeilijk vond, heb ik het toch gedaan. Ik stapte uit mijn comfortzone en ontdeed mij van mijn bovenkleding en liet mijzelf “betekenen”. Het was ongemakkelijk, maar het wende toch.

Er zijn – op mijn verzoek – foto’s van gemaakt. Die foto’s lieten mij zien dat het beeld dat ik van mijn eigen lijf heb niet klopt met de werkelijkheid. Ik ben niet zo “lelijk” of dik als ik denk te zijn. Ja ik ben geen twintig meer en heb geen six-pack, maar zo erg als het in mijn hoofd was, is het ook niet. Omdat ik er nu dit blog over schrijf, had ik de foto hier kunnen plaatsen. Ik besloot om dat niet te doen. Zodra de foto namelijk op social media staat, krijg je te maken met de wetten van het internet en het eindeloze geheugen daarvan. Behalve dat niemand – denk ik – zit te wachten op een foto van mij in mijn ondergoed, is het ook iets dat collega’s kunnen zien of bij bijvoorbeeld een sollicitatie (met een Google search) naar boven kan komen. Het is maar de vraag of dat mij iets positiefs zou brengen. Dus ik zet de foto maar niet op het internet. Ik bewaak mijn grens. Maar als je me ooit tegenkomt en er naar vraagt, laat ik je hem met liefde zien. Ik zal dan mijn grens overschrijden.

Ik was ooit verantwoordelijk voor het product transparantiebeleid op mijn werk. Ons streven was om zoveel mogelijk openheid te hebben. Maar net als mijn foto, kan het ook zo zijn dat als je alles vertelt, anderen dit gaan gebruiken om er zelf beter van te worden. Prima, als daarmee de wereld beter wordt. Alleen soms zullen anderen de informatie gebruiken om jou zwart te maken of om jou dwars te zitten. Ik ga er niet van uit dat dit gebeurt, maar ik houd er altijd rekening mee dat het toch kan gebeuren. Een beetje voorzichtigheid kan geen kwaad.

Of ik het nou over mijn werk heb, of over zoiets persoonlijks als mezelf ontkleden, het dilemma lijkt hetzelfde. Het is goed om een grens te hebben en die te bewaken, maar wanneer is het nou goed om die grens toch over te gaan? Er is waarschijnlijk geen simpel antwoord. Jij en ik moeten dit keer op keer onderzoeken. Is de grens er omdat anders jouw veiligheid in gevaar komt of is het omdat er ongemak om de hoek komt kijken? Ik weet het niet. Ik weet wel dat het goed is dat ik vrij ben om mijn grens te hebben en te bewaken. Het is ook goed dat ik vrij ben om mijn grenzen zo nu en dan te overschrijden. Tenminste als ik daar aan toe ben. Alleen ik kan de poortwachter zijn van mijn eigen kasteel. Alleen ik kan hierin mijn balans vinden.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger bij Wat zegt Jan. In mijn blogs ben ik open en zoek ik de balans. Ze zijn o.a. geïnspireerd door mijn reis tot yogaleraar. Wil jij mijn zoektocht niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter.en WordPress.com, Wil je een keer met mij van gedachten wisselen of een afspraak maken voor een coaching, dan kan je hier contact met me opnemen.