Laat ik doen waar ik gelukkig van word en het vieren als ik daarmee een mijlpaal behaal. (Beeld WatZegtJan)

Dit is het honderdvijftigste blog dat ik schrijf. Dat betekent meer dan honderdduizend woorden waarmee ik uiting geef aan wat ik denk en voel. In die blogs heb ik jullie meegenomen in mijn zoektocht naar mijzelf. Ik besprak daarin verlies, twijfel, ziekte van anderen en van mijzelf. Mijn populairste blog allertijden gaat over dat het leven een feestje is, maar dat je alleen wel zelf de slingers moet ophangen. Een manier om slingers op te hangen is door te vieren dat ik nu alweer 150 blogs heb geschreven.

Ik heb best wat mensen in mijn omgeving die lachen om mijn fascinatie met cijfers. Ook nu zullen zij zich afvragen hoe ik wist dat het mijn honderdvijftigste blog is en wat het belang van dat getal is. Ik kan ze ook geen ongelijk geven. Ik zou niet weten of het er wat toe doet. Alhoewel, het doet er voor mij toe. Ik ben gaan schrijven omdat mijn verhalen eruit moesten. Het vertellen over mijn levensreis voelt als de reden van mijn bestaan.

Dit alles klinkt egoïstisch en dat is het wat mij betreft ook. Ik ben ervan overtuigd dat als je in je leven doet wat bij jouw “zijn” past, dat je dan gelukkig bent. Maar laat ik niet voor jou spreken. Ik heb zelf in ieder geval ervaren dat als ik mijn gedachten op papier zet, ik daar gelukkig van word. En volgens mij doe ik er niemand kwaad mee als ik blog, dus ga ik er lekker meer door. Ik heb bovendien al jaren de gedachte dat ik anderen er ook wel een plezier mee doe.

Ik blijf mijzelf toch keer op keer bij elk blog afvragen of anderen erop zitten te wachten. Ik weet het niet. De vele “likes” op sociale media van duizenden volgers doet de onzekerheid niet wegnemen. Ook de tienduizenden bezoekers aan mijn website halen die vraag niet weg. Het enige wat die getallen mij zeggen is dat er best wat mensen zijn die het interessant genoeg vinden om mijn uitingen te lezen en erop te reageren. Ook dit is een reden om lekker door te gaan.

Eén van de eerste dingen die ik deed toen ik uit het revalidatiecentrum kwam was een blog over mijn ervaringen schrijven. Iemand vroeg zich toen oprecht af, waarom ik daar mijn energie aan ging besteden. En die liefdevolle vraag is nog steeds terecht. Mijn batterij is niet zo goed meer. Voor mijn dissectie blogde ik gewoon naast een zeer drukke baan. Ik merkte niet eens dat het schrijven mij energie kostte. Ik had genoeg energie dus ik kon mijn energie uitgeven zonder consequenties.

Maar nu ervaar ik heel sterk dat alles mij energie kost. Bloggen betekent achter mijn laptop zitten. Zitten kost meer energie. Eénhandig typen kost meer energie. Geconcentreerd en begrijpelijk iets formuleren kost meer energie. Kortom bloggen is een zeer vermoeiende activiteit (die ik nu over veel dagen moet verspreiden). Dus waarom blijf ik het dan toch doen? Wilde ik zo graag mijn honderdvijftigste blog schrijven? Is het eergevoel dat ik deze mijlpaal haal, dat ik bereid ben om zo ontzettend moe te worden?

Om antwoord te geven op die vraag wil ik vertellen over een andere mijlpaal die ik recent behaalde. Acht maanden na mijn CVA ben ik weer begonnen met yoga. Het heeft weliswaar niets met yoga te maken zoals ik het voor mijn letsel deed. Yoga die ik nu doe is op geleide van mijn adem mijn lichaam en geest in alle aandacht alle richtingen op bewegen en strekken, alleen binnen mijn (zeer) beperkte mogelijkheden. Tijdens mijn opleiding deed ik uren yogaoefeningen en nu ben ik na tien minuten al volledig bezweet en doodmoe en moet ik rusten. Dus waarom doe ik dan toch yoga? Waarom?

Ik doe wat ik doe omdat het diep van binnen “moet”. Als ik doe wat moet, dan val ik samen. Dat klinkt zweverig en dat is het ook. Ik hoop dat je herkent dat er dingen in je leven zijn die je gelukkig maken als je ze doet. Ik noem dat voor mijzelf een eenheidservaring. Eén zijn met wie ik ten diepste ben. Een gevoel van één zijn met alles. Dat is een gelukzalig gevoel. Dat gevoel is er al als ik zomaar iets met volle aandacht doe, maar als dat wat ik doe past bij mijn zielsverlangen dan is dat gevoel niet te beschrijven.

Dus ik doe wat ik doe omdat ik er gelukkig van word. Ik vier dus niet al mijn mijlpalen, maar alleen de mijlpalen van dingen waar ik gelukkig van word. Het vieren van de mijlpaal verlengt dat geluksgevoel een beetje en dat is fijn. Elk gevoel is er maar een moment. Het heeft geen nut om te proberen aan een positief gevoel vast te houden, maar door ervan te genieten maak ik mijn leven wel leuker, in ieder geval eventjes. Laat ik mijn energie gebruiken voor de dingen die ik leuk vind en elke keer een klein feestje vieren als dat lukt. Mijn leven wordt zo leuker. Ik hoop dat jij dat soort dingen ook kan vinden in jouw leven. Ik gun het je.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.