Op deze plaats heb ik het vaak over het geluk in mijn leven en dat ik mijzelf gelukkig mag prijzen met de dingen die mij overkomen. Ik was me er altijd al van bewust dat het leven kwetsbaar is en aan een zijden draadje hangt. Ik schrijf hier nu “was al bewust” omdat mij iets is overkomen waardoor ik heb ervaren dat het leven echt zo fragiel is en dat heeft helaas een vervelende reden.

Ik heb op onze vakantie in Frankrijk last gekregen van een dissectie in een halsslagader met een CVA tot gevolg. Dit is domme, botte pech. Zo’n dissectie kan je ook oplopen bijvoorbeeld door een rare beweging, het witten van een plafond of door je haar te laten wassen bij de kapper. Omdat dit voor mij een levensveranderende gebeurtenis is en ik verwacht dat dit dus een terugkerend thema zal zijn in mijn toekomstige blogs, lijkt het mij goed om ook dit verhaal hier met jullie te delen.

In mei reden wij met onze hond naar Frankrijk. Rustige planning, overnachting in een hotel en de volgende dag weer verder gereden naar onze eindbestemming in mid-west Frankrijk. Eenmaal daar aangekomen rustig aan gedaan en op de derde dag van ons verblijf naar het lokale dorp gereden, 2 km verderop voor een broodje en wat boodschappen. Daar in een kleine supermarkt zag mijn vrouw dat mijn mond scheef was. De brandweer kwam erbij en de testen gaven een wisselend beeld, dan weer uitval, dan weer niet. Natuurlijk ben ik meegenomen naar het ziekenhuis en daar bleef het beeld wisselend. Na een scan kwam toch het slechte nieuws, een scheurtje in de binnenwand van de halsslagader. Dan moeten ze het bloed heel erg gaan verdunnen, (later gehoord dat doctoren in Nederland hetzelfde gedaan zouden hebben) en hierbij is een stolsel in mijn hersenen terecht gekomen dat te ver in de vertakte aderen zat om het weg te kunnen halen.

Dit alles heeft een uitval van mijn linkerarm en -been teweeggebracht. Mijn spraak en geheugen waren en zijn goed, ik heb in Frankrijk in 3 talen gedacht en gepraat. Er was slechts één dokter die wat Engels sprak, de rest heb ik me in het Frans moeten redden. Ik weet nu heel veel medische termen in het Frans. In deze fase kon ik zelf nog niet veel actief doen en was het aan mijn lichaam om door rust te herstellen. Gelukkig hielp mijn (meditatie en leven-in-aandacht) beoefening mij met het accepteren van wat was, waardoor mijn geest in ieder geval rustig was. Uiteindelijk heb ik daar in het Franse ziekenhuis bijna twee weken doorgebracht, waarna het groene licht kwam dat ik naar Nederland mocht. Via een week in een ziekenhuis (dit is gebruikelijk na een ziekenhuisverblijf in het buitenland i.v.m. een mogelijke MRSA-bacterie) ben ik naar een revalidatiecentrum gebracht. Ik heb na de eerste crisis zeker niet stilgezeten. Mijn been kan alweer veel meer dan in het begin, ik loop inmiddels wat stappen met (en soms zelfs zonder) een stok en hoewel het nog onduidelijk is in hoeverre deze zal herstellen gloort hier hoop op meer. Mijn arm baart ons wat dat betreft wat meer zorgen, hoewel die inmiddels ook alweer de eerste tekenen van herstel vertoont. Dat lijkt een langere weg te gaan worden, waarbij nog onduidelijker is hoe ver het zal herstellen. Yoga zit er dus voorlopig niet in maar inmiddels heb ik zittend in een (halve) lotushouding op mijn bed het mediteren weer opgepakt.

Ondanks alles voel ik me een gelukkig en bevoorrecht mens omringd door allerlei mooie, lieve en behulpzame mensen, van de zorgprofessionals tot vrienden, familie en collega’s, die ons in zowel daden als in woorden ondersteunen. In al dit tumult hebben mijn vrouw en ik ook veel steun gehad aan onze zonen en hun vriendinnen. De jongens zijn gelijk in de auto gesprongen en kwamen in de nacht van het ”ongeluk” aan met de opmerking “als pappa gewild had dat we meegingen op vakantie had hij dat ook gewoon kunnen vragen” 😉. Hun vriendinnen zijn later met de trein gekomen. Zij hebben ons gesteund met bezoek, koken, er gewoon zijn en ook hebben zij de auto’s en onze hond veilig naar huis gereden.

Vanaf dag 1 heb ik dit alles kunnen zien als een oefening in “zijn” en dankbaarheid. Dit betekent niet dat elke dag makkelijk is maar als het lukt om in het moment te zijn is er hoop, dankbaarheid en goede moed. Bij dit “ongeluk” zou ik zomaar in boosheid, frustratie of verdriet kunnen blijven hangen terwijl als ik echt alleen maar in het hier en nu aanwezig ben, ik mij eigenlijk meestal gelukkig voel. Of het nou lieve aandacht is, een gedane (loop)therapie (net een loopmeditatie), een maaltijd of een gesprek met iemand, zo lang ik het echt met volle aandacht doe, dan voel ik rust, verwondering en dankbaarheid, kortom dan voel ik me gelukkig.

Ik ben al mijn energie aan het steken in mijn herstel dus daar zal mijn eerste aandacht naar toe gaan en wees dus niet verbaasd als ik niet gelijk reageer op de verschillende (sociale) kanalen. Ik houd jullie op de hoogte.

uit “Leven in aandacht” vanThich Nhat Hanh

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.