Door wat er gebeurt in mijn leven moet ik het verhaal over mijzelf steeds herschrijven
(Beeld en bewerking Wat zegt Jan)

Na het hersenletsel dat ik opliep door een carotis dissectie is mijn leven totaal op zijn kop komen te staan. Er is een leven voor mijn NAH en een leven erna. Dit is voor mij (en mijn omgeving) een levensveranderende ervaring geweest. In het rouwen dat wij doen kom ik erachter dat ik heel veel beelden die ik over mijzelf had niet meer kloppen, maar nog specialer, dat die beelden misschien zelfs wel nooit klopten.

De ondertitel van mijn website is: “Over de zoektocht naar mijzelf”. Ik vind het dan ook teleurstellend dat ik mijzelf zo slecht ken terwijl ik er toch al tientallen jaren mee bezig ben. Spoiler alert voor het einde van dit blog, ik ken mijzelf eigenlijk best wel goed, maar er zijn toch heel wat overtuigingen en waarden die voor mij een grotere basis vormden dan ik door had.

Toen ik eind twintig was had ik een persoonlijke en gezondheid crisis waardoor ik mijzelf op een ander spoor heb gezet. Ik wilde in die tijd mijn werk zo perfect mogelijk doen, waarmee ik mijzelf beschadigde. Ik leerde van die crisis. Ik heb sindsdien mijn werk nooit meer als het allerbelangrijkste in mijn leven gezien.

Ik heb het daarna grotendeels heel erg naar mijn zin gehad in mijn werk. Ik haalde er veel lol uit want ik kon mij storten op het oplossen van puzzels door te graven naar onderliggende oorzaken van uitdagingen en door deze aan het licht te brengen. Helemaal in de afgelopen vijf jaar voor mijn NAH had ik de voor mij perfecte baan.

Mooier dan dit kan een mens het eigenlijk niet hebben. Mijn werk was niet de definitie van wie ik was, maar ik kon er wel in zijn wie ik was. Perfect toch? Ik had voor mijn gevoel een zinvolle tijdsbesteding. Ik leefde niet om te werken maar ik werkte om lekker te kunnen leven. Ik had het beeld van mijzelf dat geld en status helemaal niet belangrijk voor mij waren. Uiterlijk laten wij het dan ook niet breed hangen, geen kleren van hippe en dure merken, ook geen vette, dure auto of verre exotische reizen/vakanties en slechts een rijtjeshuis in een saaie buitenwijk.

Maar eerst terug naar mijn werk. Ik kan nu niet meer werken doordat ik onder andere post-stroke-fatigue heb. Door een invaliderende en onvoorspelbare vermoeidheid kan ik op een dag maar beperkt iets (mentaal) inspannends doen, laat staan dat ik kan werken. Mijn werk als zinvolle dagbesteding is weggevallen. Gelukkig was mijn werk niet mijn identiteit en lukt het mij met hulp van een psycholoog en de mensen om mij heen om weer een nieuw leven op te bouwen. Ik ben blij dat ik niet in een diep, zwart gat gevallen ben – al moet ik daar dus wel hard aan werken.

Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Alleen toen werd ik geconfronteerd met de impact op ons gezinsinkomen door mijn arbeidsongeschiktheid. Wij zullen heel wat veren moeten laten. Maar wat maakt dat nou uit voor iemand die niet om geld en status geeft? We kunnen toch makkelijk met minder toe? Ook al is dat misschien wel waar, toch raakte ik van het aankomende inkomensverlies heel erg van slag. Klopte het beeld niet dat ik van mijzelf had als iemand die niet om geld en status gaf? Vertelde ik slechts mooie verhaaltjes over mijzelf?

Misschien valt dat mijzelf bedotten mee, maar ik ben er wel achter dat er toch heel wat dingen belangrijk zijn geweest voor mijn ego/identiteit. Geld was er voor mij inderdaad niet voor de status of uiterlijkheden. Geld kon ervoor zorgen dat het ons gezin aan niets ontbrak. Deze diepe drijfveer komt voort uit mijn jeugd waar mijn ouders met moeite de eindjes aan elkaar leken te knopen en er op de kleintjes gelet moest worden. In mijn beleving was er altijd een gevoel van tekort komen. En door zelf genoeg geld te verdienen wilde ik diep van binnen voorkomen dat mijn gezin ooit dit gevoel van tekortkomingen zou hebben.

Het verlies van inkomen staat dus voor mij voor verlies van die rol. Ik kan niet meer die man zijn die voor zijn gezin zorgt. En dit gevoel doet zeer. Bovendien kan ik doordat ik linkszijdig ernstige beperkingen heb, naast financieel ook fysiek niet meer zorgen voor mijn gezin. Ik kan bijvoorbeeld niet meer sjouwen of klussen. Het blijkt nu dat al dit zorgen dus ook een deel van mijn identiteit en ego was. Door mijn NAH is het verhaal uiteengespat dat ik over mijzelf had als zorgzame en hulpvaardige man, vader, vriend en collega.

Ik moet dat beeld van mijzelf laten varen, want dat kan ik niet meer zijn. Dat mens is voorbij. Moet ik dus opnieuw op zoek naar mijzelf? Nee. Eigenlijk niet, want misschien is het verhaal dat verloren gaat er slechts eentje over een gekwetst (mannelijk) ego. Ik geloof niet dat ik die zorgzame en hulpvaardige man als belangrijkste onderdeel van mijn identiteit had. Zoals gezegd ben ik ten diepste wel iemand die het binnenste naar buiten brengt door te graven naar onderliggende oorzaken of drijfveren en die vervolgens aan het licht doet komen. En als ik reacties op mijn blogs zie, lijk ik dat talent niet verloren te hebben. Althans, dat dacht en denk ik tot nu toe. Misschien ga ik er nog achter komen dat ook dat idee slechts ego is. Maar dat verhaal bewaar ik maar voor een volgend blog.

Hanna Lam

Ik ben Jan Monster, de blogger van Wat zegt Jan. Je hier contact met me opnemen. Wil jij geen blog missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.