Hoe gedreven ik ook ben, de meeste uitdagingen kan ik alleen stap voor stap oplossen.

De titel van dit blog kreeg ik op een A4-tje aangereikt tijdens mijn revalidatie. Degene die mij het gaf, vond deze uitspraak wel van toepassing op mij. Ik kon mij dat helemaal voorstellen, maar bedacht ook dat ik twee jaar geleden hier nog schreef dat ik zoveel rustiger geworden was. Wat is er gebeurd dat ik in deze fase van mijn leven weer zo ongeduldig ben?

Eigenlijk is het helemaal niet lang geleden dat ik nog wel mijn geduld had. Toen wij deze zomer op vakantie gingen deden we rustig aan. Tijdens de rit naar onze bestemming merkte mijn vrouw ook op dat ik een reisdag nog nooit zo relaxed had gedaan. Ook toen ik in een Frans ziekenhuis belandde bleef ik de rust zelve. Ik had een houding van wat is, is. Mijn houding was zo geduldig dat de artsen zich zelfs afvroegen of ik wel wist wat er aan de hand was. Nou ik wist het zeker wel, maar op dat moment kon ik mij goed overgeven aan wat er was. Ik kon namelijk niets doen en ik kon niets aan de situatie veranderen. Het enige wat werkte was geduldig afwachten en de behandelingen ondergaan.

Tijdens mijn verblijf in de ziekenhuizen bleef ik zo “zen” en lukte het mij zelfs om goed te mediteren. Dit veranderde toen ik in het revalidatiecentrum kwam. Er ontstond een steeds groter wordend ongeduld. Ik wilde dat alles weer werd zoals vroeger en dan niet over een week, maar morgen, nee het liefst zelfs nu. Dit ongeduld gekoppeld aan mijn doelen gaf mij kracht en doorzettingsvermogen om er vol voor te gaan. Anders gezegd, dat ongeduld maakte dat ik nu, tegen de verwachtingen in, zelfs al op 67% van mijn oude loop-niveau zit. Dit is althans voor wat betreft afstand en snelheid, aan de coördinatie, souplesse en natuurlijke tred moet ik nog werken. Wie weet gaat de natuurlijke tred mij helpen met de laatste 33%. Mijn ongeduld hielp mij dus met het bereiken van mijn doelen en blijkt nu nuttig te zijn.

Dat ongeduld had me ook in de weg kunnen zitten als het betrekking had gehad op dingen waar ik geen controle over had en over de delen van mijn herstel die niet maakbaar zijn. Misschien ging en/of gaat het daar wel mis. Mijn perceptie over wat maakbaar is, is misschien anders dan die van anderen. Als de ander het herstel als moeizaam voorziet, dan zal mijn drang naar (snel) herstel extra ongeduldig overkomen en dat lijkt mij logisch.

Het bijzondere is dat ik diep van binnen wist dat het met lopen goed ging komen. De uiterlijke signalen wezen niet per se die kant op, maar ik voelde, ofwel wist, diep van binnen dat met mijn benen veel mogelijk zou moeten zijn. Dit weten had ik niet over mijn arm, maar daar begint het vertrouwen ook te groeien. Let wel, ik denk niet dat ik er zonder ”kleerscheuren” vanaf kom, maar ik geloof dat er nog een hoop mogelijk is.

En hier komt een rare hersenkronkel bij mij tevoorschijn. Ik ben aan de ene kant doelgericht en kan niet wachten tot het al zo ver is, terwijl ik aan de andere kant dit proces als een project benader, namelijk stapje voor stapje. Ik probeer niet alles in één keer te doen of te bereiken want ik weet nog niet wat gaat lukken of wat (wel of niet) maakbaar is, dus doe ik steeds één stap, kijk daarna waar ik sta en zie dan wat een logische volgende stap is. Meer is voor mij niet mogelijk. Voor mij is deze ongeduldige stap-voor-stap benadering een natuurlijke wijze van zijn, maar ik kan mij voorstellen dat het voor anderen verwarrend is.

Misschien is deze combinatie (van ongeduld en rustig stap voor stap) voor mijzelf ook niet zo makkelijk te balanceren en schiet ik op dit moment wat vaker naar de kant van ongeduld, dan naar die van stap-voor-stap. Gelukkig begin ik langzaamaan weer steeds een klein beetje meer geduld te krijgen en net als twee jaar geleden valt dat samen met het feit dat ik weer de tijd neem om te mediteren. Ook nu weet ik niet wat de oorzaak of het gevolg is, maar het is wel zo dat ik me weer steeds gelukkiger ga voelen doordat ik wat balans vind tussen gedrevenheid en geduld. Kortom de middenweg is zo gek nog niet.

(uit “Het hart van Boeddha’s leer” van Thich Nhat Hanh)

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.