Ik ben een gelukkig mens. Ik heb het voor mijn gevoel meestal makkelijk – waarschijnlijk heb ik een talent om de minder gemakkelijke dingen te vergeten. Zo vond ik de lessen van mijn yoga-opleiding vaak heel goed te doen. Maar daar kwam tijdens de laatste les verandering in. Dit kwam door de zogenaamde spreidzit-serie. Op de vraag hoe ik hem vond, liet ik mij een hartgrondig “afschuwelijk” ontvallen. Met zo’n uitval is de vraag hoe dat ooit goed komt tussen mij en die houding. Gelukkig hoorde ik in de les tips die mij kunnen helpen.

Tip één. Begin als je iets gaat doen, zoals een yoga sessie, met iets makkelijks. Als jij je dan eenmaal vertrouwd voelt met waar je mee bezig bent, kan je makkelijker iets nieuws en onwennigs doen. De fase van onwennigheid kan je weliswaar niet overslaan. Maar verwen jezelf eerst eens met de luxe van iets wat lekker is of voelt, voordat je aan de voor jou lastige houding begint. Je kan later nog altijd streng tegen jezelf zijn. Maar dat hoeft niet.

Tip twee. Begin niet met de houding zoals voorgedaan, maar doe deze pose eens met gebogen knieën. Ik vind dat lastig, want dan voldoe ik niet aan het ideale plaatje. Maar als ik het zo (“makkelijk”) doe, kom ik meer in de houding dan ik anders ooit zou kunnen. Wie weet wat de toekomst mij nog gaat brengen. Dan moet ik wel loslaten dat deze vorm van oefenen smokkelen is. Het is geen overtreding van een wet. Want een yoga-wet bestaat niet. Het is juist een manier die toegang geeft naar iets wat mij gaat helpen. Dus is het alleen maar goed.

Tip drie. Onderzoek eens waardoor je blokkeert in een pose. Komt het door mijn rug, dat ik de spreidzithouding niet makkelijk kan doen? Of door mijn wervelkolom en wat daar in opgeslagen ligt? Of door mijn verkorte bovenbeen spieren? Het is niet voor het eerst dat ik tegen mijn beperking in deze houding aanloop. Ik heb er al vaker met mensen over gesproken. De ideeën van de deskundigen zijn verschillend. Als ik er van uit ga dat yoga tegelijkertijd rekken en ontspannen bevat, kom ik voor mijn gevoel bij een oplossing. Misschien moet ik mijn spieren – net als mij gedachten – eens ontwarren. “Gewoon” ontspannen. “Gewoon” wat rekkelijker worden. Waar het dan precies zit, is niet zo relevant en misschien kom ik hoe dan ook verder.

Tip vier. Instagram laat mij regelmatig zien hoe vooral jonge vrouwen in de meest  -voor mij- onmogelijke houdingen staan. Dus ook in een spreidzit met hun neus op de grond. Terwijl voor mij op dit moment alleen al gespreid zitten het hoogst haalbare is. Het kan anders. Vrij van verwachting van anderen, maar vooral vrij van verwachtingen van mijzelf. Vrij om te zijn en te doen zoals bij mij past. Elk stapje dat ik zet in het mij ontdoen van verwachtingen en het mij ontdoen van spanningen in mijn spieren, voelt als een soort persoonlijke bevrijding.

Tip vijf. Als ik ’s-ochtends uitgerust opsta, voel ik mijzelf meestal licht en helder. Alsof ik nog puur ben, zonder invloed van alle krachten en invloeden die in de loop van de dag op mij af komen. Laat ik die tijd dan ook eens gebruiken om gewoon met gespreide benen te zitten, te ontspannen. De ontspanning is dan nog dichtbij. Wie weet kan ik het ongemak dat nog in mijn lijf zit langzaam laten wegvloeien en kan mijn lichaam zich voegen naar wat ik nodig heb. Vrijheid om welke kant dan ook op te bewegen. Welke kant ik ook maar op wil gaan.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger bij Wat zegt Jan. In mijn blogs ben ik open en zoek ik de balans. Ze zijn geïnspireerd door mijn reis tot yogaleraar. Wil jij mijn zoektocht niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter.en WordPress.com, Wil je een keer met mij van gedachten wisselen of een afspraak maken voor een coaching, dan kan je hier contact met me opnemen.