Hoop geeft kracht. Het is aan mij hoe ik die kracht inzet. (beeld WatZegtJan – juni 2021)

Tsja. Woorden doen ertoe. Accepteren. Nemen. Ontnemen. Vastpakken. Loslaten. Ik heb ze hier allemaal al een keer bewust de revue laten passeren. Onbewust heb ik de laatste tijd nog een zinnetje veel gebruikt, namelijk ”Ik hoop het.” En dat doet veel met me, het woord hopen.

Toen ik net uit het ziekenhuis kwam en naar het revalidatiecentrum ging, zei ik dat ik diep van binnen wist dat ik weer kon gaan lopen maar dat ik niet wist wat er met mijn “verlamde” linkerarm zou gebeuren. Ik had daar geen verwachtingen over. Ik was blanco. Het lopen kwam inderdaad weer terug en onverwacht kwamen mijn arm en hand toch in beweging.

Ik had de hoop dat ik aan het eind van mijn revalidatie-traject en na wat rust weer zou kunnen gaan werken. Ik hoopte dat alles weer normaal zou worden. De hoop motiveerde me om te trainen en door te gaan. Daardoor bleek meer mogelijk dan verwacht. Ik heb mijzelf en mijn behandelaars verbaasd. Hoop bleek een bron van kracht en motivatie.

Nu ben ik aangekomen op het punt in de tijd waarop alles wat ik gehoopt had zou moeten uitkomen. Helaas blijkt dat niet alles uitkomt. Ik ben niet zo stabiel op mijn benen en mijn linker voet doet alleen wat ik wil als ik mij heel erg concentreer. Ook mijn linkerhand houdt alleen maar dingen vast als ik er met mijn volle aandacht bij ben. Zodra mijn focus weg is staat mijn voet verkeerd of laat mijn hand dingen gewoon vallen.

Waar hoop dus eerst een positieve kracht was, is hoop nu mijn bron van verdriet en frustratie. Door de opbouwende kracht van de hoop te gebruiken kon ik meer dan voor mogelijk werd geacht. Ik moet er nu voor zorgen dat deze energie geen afbreuk doet aan mijn goede humeur omdat ik voorlopig het einde van de mogelijkheden heb bereikt. Meer valt er met doorzettingsvermogen niet te forceren. Het was goed om de hoop te pakken en te gebruiken, maar het wordt nu tijd om hem los te laten.

Hoop is misschien wel een woord wat beschaafder klinkt dan verlangen, maar het doet uiteindelijk hetzelfde. Verlangen en hoop zetten mij in beweging om iets te gaan doen. Tegelijkertijd leidt een onvervuld verlangen of hoop tot verdriet of lijden. Moet ik dus maar niets meer hopen of verlangen tenzij ik weet dat het echt kan?

Het voelt aan alsof ik mij er bewust van moet zijn dat ik hoop of verlangen heb, want daardoor kan ik onderzoeken waar mijn hoop of verlangen vandaan komt. Als mijn verlangen voortkomt uit het willen vermijden van een negatief gevoel, dan kan ik misschien beter proberen te kijken waar dat negatieve gevoel vandaan komt. En met dat gevoel leren omgaan in plaats van op iets te hopen waarmee ik die werkelijkheid kan vermijden.

Terwijl als achter mijn hoop iets opbouwends zit en bijdraagt aan werkelijk geluk van mij, mijn naasten of van de wereld dan kan ik de kracht van de hoop juist wel ongebreideld inzetten voor al dat wat de wereld een beetje beter maakt. Het is niet het woord of de actie die maakt dat hoop goed of slecht is maar de intentie die erachter zit.

De hoop heeft mij dus veel goeds gebracht. Het was goed dat ik hem pakte. Ik ben nu alleen op het punt gekomen waar ik hoop anders gebruik. Door te hopen ga ik weg bij het gevoel dat ik op de piek van mijn huidig kunnen ben gekomen en ga ik weg bij het verdriet dat ik voel omdat deze piek veel minder hoog is dan dat die ooit was. Ik kan nog alles. Alleen kost dat alles mij zoveel energie dat ik daardoor misschien nog maar een kwart kan doen van wat ik in een bepaalde tijd kon doen voor mijn dissectie. Laat ik dus de hoop opgeven. Laat ik niet hopen dat alles wordt zoals het was. Laat ik de onderzoekende fase ingaan zonder hoop of verwachting. Wie weet gebeuren er dan onverwacht mooie dingen, net als eerder bij mijn arm en hand. Ik ga het vanzelf meemaken.

bron

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.