Als ik loslaat hoe ik de dingen wil, dan is de werkelijkheid misschien goed genoeg. (beeld WatZegtJan – januari 2023)

Ik zit nog wat te mijmeren over mijn vorige blog, waarin ik tot de conclusie kwam dat ik tegelijkertijd moet gaan vastpakken en loslaten. Ik sprak de hoop uit dat het me ging helpen. Zoals je op bijgaande foto misschien wel kan zien ben ik inmiddels weer op Texel geweest. Waar ik in een ander blog nog de (over)moedige uitspraak deed dat ik alles kon, heb ik het nu toch maar echt gedaan. Het was zeker fijn, maar ook erg confronterend over hoe alles anders was en wat ik soms niet of nauwelijks kon. Ik voelde me verdrietig over dat wat mij ontnomen was.

En wat moet ik nu met die dingen die mij ontnomen zijn? Hoe kan ik dit dan vastpakken en loslaten? Hoe gaan deze woorden mij helpen? Ik heb het allemaal toch maar gewoon te accepteren? Ik schrijf toch zo vaak, wat is is? Nou dan! Ik vind mijzelf nu dan ook een zeurpiet. Ik mag van mijzelf niet zeuren, want ik kan er toch niets aan doen. Wat heb ik aan dat geklaag? Of moet ik mijzelf dat gezeur maar vergeven?

Ik hoorde iemand ooit zeggen dat het raar is als je zegt dat je iemand iets vergeeft. Want door dat zo te zeggen, plaats je jezelf een soort van boven de ander. En wie ben ik (of jij) om zo’n groot gebaar te maken? Ben ik dan perfect? Maak ik nooit fouten? Kortom wie ben ik om mijzelf te vergeven. Kijk, ik zie ook wel dat ik waarschijnlijk op dit soort momenten te hard ben voor mijzelf. Laat ik dus maar mijn gezeur, verlies en verdriet gewoon eens accepteren.

Nu zei iemand anders tegen mij dat accepteren soms ook een raar woord is en gaf als voorbeeld wanneer het regent. Ik kan zeggen dat ik het accepteer dat het regent, maar dat is eigenlijk raar. Want stel nou dat ik het niet accepteer, zou het dan opeens niet meer regenen? Nee natuurlijk niet. Wat ik hiervan leer is dat door te zeggen dat ik iets accepteer ik mijzelf een macht toedicht die ik helemaal niet heb. Het doet er helemaal niet toe of ik de regen wel of niet accepteer, want deze is er gewoon. En als dit geldt voor de regen dan is het waarschijnlijk ook waar voor mijn verdriet of voor dat wat mij ontnomen is. Mijn verdriet en dat wat mij ontnomen is zal er “altijd” zijn of ik het nou accepteer of niet.

Ik moet mijzelf vooral niet meer macht toe dichten dan ik heb. Ik heb geen toverstok die acceptatie heet en die al mijn gevoel van verdriet of verlies doet verdwijnen. Maar wat moet ik dan (zeggen)? Ik kreeg als alternatief andere woorden aangereikt. “Het nemen als het is”. Misschien lijkt dit voor jou – net als het voor mij in eerste instantie deed– alleen maar een woordspelletje, want is dit zinnetje niets anders dan een definitie van het woord accepteren?

Toen ik wat verder op kauwde op “het nemen hoe het is” voelde het toch wel heel erg anders aan. Mijn verdriet of verlies nemen zoals het is geeft ook aan hoe machteloos ik ben. Wat ik ook doe, het verdriet of verlies is er, dus ik kan eigenlijk niet anders dan die realiteit nemen voor hoe die is. Ik zou het graag anders willen. Ik verlang terug naar hoe dingen waren voor mijn dissectie, maar ik kan de tijd niet terugdraaien of ik dat nou wil of niet.

Met dit taalspelletje realiseerde ik mij ineens dat ik voor mijzelf had bedacht dat ik het leven moet vastpakken en loslaten. Je weet wel, die ogenschijnlijke tegenstelling uit mijn vorige blog, De reden van mijn verdriet is vaak dat mij voor mijn gevoel iets ontnomen is. En wat is nou het tegenovergestelde van ontnemen? Juist. Nemen. En wat kan ik nu met deze nieuwe dualiteit van nemen en ontnemen?

Ik moet de werkelijkheid nemen zoals die is. Ik moet het “nemen” dat mij van alles “ontnomen” is. Ik moet mijn verdriet en gevoel van verlies vastpakken en ik moet loslaten dat ik iets aan dat verlies kan doen. Want als ik ga proberen er wat aan te doen dan geeft dat alleen maar nog meer frustratie en verdriet. Juist door het verlies te pakken laat ik mijn onrust en machteloosheid los.

Ik weet niet of ik mij nu duidelijk genoeg uitdruk, maar voor mijn gevoel zijn in deze situatie nemen en ontnemen eigenlijk hetzelfde. Als ik namelijk geen verlangen heb naar hoe dingen waren, dan neem ik de situatie zoals die is. Doordat de hang naar het verleden dan weg is, voelt het ook niet alsof mij iets ontnomen is. Wie weet kan ik door op deze manier te pakken en tegelijkertijd los te laten weer langzaam een beetje terugkeren naar mijn centrum. Ik hoop het.

Ik ben Jan Monster, o.a. blogger en coach bij Wat zegt Jan. Wil je verder praten over dit blog, dan kan je hier contact met me opnemen. Wil jij mijn zoektocht naar mijzelf niet missen, volg dan de Wat zegt Jan-pagina’s op Instagram, Facebook, LinkedIn, Twitter en WordPress.com.